De Stem. Jaargang 20

[p. 699]

Sonnetten
door Anthonie Donker

De zeewind vaart luid vragend door de boomen
En keert terug en weet niet wat hij zoekt.
Laat in den avond heb ik van mijn droomen
En mijn illusies het tekort geboekt.

De hotelier die 't slecht seizoen vervloekt
Kan ook vanavond tot geen slotsom komen.
De zee die nacht en dag het strand bezoekt
Blijft even onverschillig schuimend stroomen,

En wentelt glinstrend in den lichten nacht,
Nadert het witte zand, bespoelt het zacht
En keert terug van dit lichtzinnig streelen.

Des morgens regent het weer pijpestelen.
De wind gaat langs het leege strand op jacht,
En in dit zinloos spel moet alles deelen.

[p. 700]

Strandvonder

 

Ik ga de wereld door als aan het strand,

 

En duizend golven werden mij de dingen

 

Die schuimend onvatbaar snel langs mij gingen,

 

En ik raak ieder ding slechts aan zijn rand.

 

 

 

Uren, en jaren loop ik langs den kant

 

Over dit brakke water uit te kijken

 

En zie de duizend dingen rijzen, wijken,

 

Doch enkle schelpen neem ik slechts ter hand.

 

 

 

Want waartoe zou mij van de duizend menschen

 

Eén meer zijn, als er van de duizend wenschen

 

Geen voor vervulling vatbaar is gebleken?

 

 

 

Een zwerver werd ik daarom, een strandvonder,

 

Een schelpenvisscher in den winter onder

 

Wolken die reegnend weer op golven breken.

[p. 701]

Malpertuis

 

Diep in de diepe stilte van het bosch

 

Ligt haast onvindbaar het vereenzaamd huis.

 

Onhoorbaar zinkt de voetstap in het mos

 

En het windstille maakt een leeg gesuis.

 

 

 

Daar, om dat ongenaakbaar Malpertuis

 

Doolt op zijn zachte voetzolen de vos,

 

Des winters wit en in den zomer ros,

 

In elk seizoen in afzondring slechts thuis.

 

 

 

Wie er ooit aan den ingang heeft getoefd

 

Van deze eenzaamheid zoo diep teloor,

 

Ging weldra terug, ontsteld, en soms bedroefd.

 

 

 

En drongen harde stemmen te ver door,

 

Vergeefs want eer de naadring werd beproefd

 

Viel dichte sneeuw, wegwisschende elk spoor.