De Stem. Jaargang 20

[p. 225]

Verzen
door Anthonie Donker

Zwijg en verdraag den smaad
En laat de wolven huilen.
Rook verschroeit heet het gelaat.
Gij zult U niet verschuilen.
Gij moet het roet, het vuil, de slagen
Woordeloos verdragen.
Laat hen hun hoontriomfen vieren,
Laat nog begaan, laat tieren.
Maar zie hen aan,
Blijf onbeweeglijk staan,
Grenswacht en volk van grimmig voorbereiden
Op een onmetelijk eendrachtig lijden.
Gij zult van nu af aan
Niet slapen
Maar voortaan wachten,
Dagen, nachten,
De hand aan het wapen.

[p. 226]

Kreet

 

O kon ik de kreet slaken,

 

als de gil van een man die plotseling verbrandt,

 

de signaalstoot van locomotief boven de kloof,

 

de carillonslag van instortenden toren,

 

dat de doodsche stervelingen ontwaken

 

en hem onontkoombaar hooren,

 

die insloeg in hun doovemansooren,

 

de bliksemschroei op hun mond,

 

die de doovemansdeuren kloofde tot op den grond,

 

om de wereld, van wanhoop, schaamte en leed,

 

die laatste doordringende kreet...