De Stem. Jaargang 19

[p. 1091]

Vers
Door Louis de Bourbon

Zie, ver achter het duin ligt de zee
en het donkere, eenzame strand
en de pier, als een vreemde hand,
die zich koelt in de koelte der zee.

En de hitte, die brandt in het bloed,
wordt nauwelijks gebluscht door den wind,
die even het lichaam vindt,
en weer vlucht voor den driftigen gloed.

Maar hier vind ik tenminste de rust
en het kalme gelaat van de maan
en ik kan nog wat woorden verstaan
van het water, dat spreekt met de kust.

En dan wil het wel eens, dat de droom
die mij vroeger zoo dikwijls bezocht,
opnieuw, na dien langen tocht,
bij mij neerzit, verouderd en loom.

Maar de vroegere vriendschap is heen,
en zijn eens zoo vervoerende stem
keert niet meer terug, sinds ik hem
wegjoeg en hij schreiend verdween.

En wij staren wat over de zee,
tot ik zie, dat hij zwijgend verdwijnt,
als een zieke, die langzaam verkwijnt,
als een schip, dat verzinkt in de zee.

En ik zit weer alleen op mijn troon,
op mijn bank aan het eenzame strand,
en het is of een stem met een hand
naar mij wijst en zegt: koningszoon.