De Stem. Jaargang 19

[p. 953]

Verzen
Door C.M. van den Heever

Die draad

Jy soek die stilte waar die praat
van mense net 'n preweling is
en ligte vingers met 'n draad
die lig verbind aan duisternis.

En in jou brand 'n helder sin
om vas verweef te word met God,
maar steeds moet jy die sonde min
en in jou sterflikheid verrot.

Van nag tot nag 'n blink verglye,

'n helder, sondeurglansde draad,
en dan die vreemde, verre swye
waaroor die mense fluisterend praat.

[p. 954]

Die wording

Aan die see waaruit lewe en wording gekom het,
het 'n mens toe veskyn, gesmee uit die eeue,
aan sy voet was die laere waaruit hy geklom het
en om sy hoof die gekrys van die meeue.

Uit die chaos het hy tot 'n wese geryp
met die aarde se stem in sy bloed
en sy gees het opeens met 'n skreeu gegryp
na God en Sy vreeslike gloed.

En die skeuring was diep, want verblind en swaar
van die hartstog het hy oor die heuwels gevlug,
om opeens te gaan staan en dan droef te bedaar
met die pyl van die smart in sy rug.

In sy geheue is die verre opskemering van lewe,
uit die lyding vergroei tot 'n vastheid van bou,
maar die bloed wat nog rooi aan sy hande bly klewe,
vul hom diep met 'n skuwe berou.

En sy hoof weeg nou swaar in sy hande; sou God
ooit gedink het deur wenteling van eeue, en eeue?
Want hy is nou eensaam, verbind met die lot,
en om sy hoof is gekrys van die meeue.

[p. 955]

Die ewenaar

Die dae is lank en wit die son daarbo,
die hemel diep deurbrand met gloed,
en om my is die staal-blou kabbeling
waaroor 'n enkel seemeeu spoed.

Op skuimende brander-kruine spring 'n ry
goud-glansende seevarke plonsend neer,
en stadig vlam die dag in gladde vertes weg
en selfs die boot se skuim sien ek nie meer.

Ek dink aan daardie meeu bo eensaam seë,
ek, hier by die ewenaar, op weg na huis,
ek sien die see van lug geskei en bo die kim
daar glans opeens - O wonder! - die Suiderkruis!