De Stem. Jaargang 19

[p. 884]

Garderen
Door Barend de Goede

Een najaarsmorgen dwaalde ik op de hei
met slechts de vogels als wat schichtige gezellen,
die achter mij rumoeren en dan weer voorbij
opwaarts naar de kille hemel snellen.

En beiden: 't landschap door zijn tijdontheven rust,
de vogels door hun plaatsontbonden vliegen,
verwekten in mij de naieve lust
om harteklop en trage voet te ontvlieden.

Om onafhankelijk van de verglijdende uren
te zijn zooals ik was en wezen zal;
om hemelwaarts mijzelf te sturen
en daar te toeven zonder blinde val.

Maar verder dan de lùst kon mij de heide,
konden de vogels niet doen gaan.
Hoor: over de vlakte, de opene en wijde,
ving het gebeier van de verre klokken aan.

Mijn voet raakte verward in kuilen.
Ik viel en mij ontviel de lust.
Ontnuchterd en bezet met builen
en de aarde mijns ondanks gekust.

En aldus paait men het verlangen:
ik hield mijzelf waarschuwend voor:
slechts als de aarde u zal ontvangen,
vliegt uw ziel de hooge hemel door.

Het leven, dat de menschen droomen,
is gelegen in de barre dood.
En de dood is nog geen onderkomen
voor wie nog warm is van de moederschoot.