De Stem. Jaargang 19

[p. 520]

Smartvol herdenken
(Bij den val van Madrid)

Voor Dirk Coster

Aan neergelaten draad vond ik mijn weg
In het Kretensisch labyrinth van 't brein,
Uit dezer wereld zinnelooze jacht
Tot van de dooden het normaal domein.
Verhardde zoo mijn ziel voor de vermoorden nu,
Millioenen die verminkt, China's en Spanje's kindren,
Uiteengereten, vluchtend, stom van schrik
En voor de in den moederschoot geworgde ongeboornen.

Ik wendde m' af van deze werklijkheid
En tuurde in Ariadne's weefgetouw,
Kaart van het Labyrinth, de grauwe
Gewelven van gedachte en tijd,
Waar het Verleden loert als Minotaur,
En schoon was 't wat ik zag:
Een dooden grijsaard, en zijn broeder stervende,
Zacht diens muziek op dat moment gewrocht,
Bevrozen, zwijgend vallend, sneeuwgeluid,
Na 't dalen van den storm dekkend geweken dag
Met witte eeuwigheid, voor altijd neergezegen.

Wat mocht dit zijn, vraagde ik verbaasd,
Daar niemand toch mij mocht vergeven
Waanzinnig vluchten in 't verleden?
Zoo peinsde verantwoordelijkheid,
En stortte neer. Eenzame trugtocht,
Het zoeken van private smart
Langs labyrinthisch breinpad,
Troost daaruit puttend
Voor 't algemeene woeden van het heden?

Maar antwoord is er geen. Neen, geen.
Het zacht verlies: stervende musicus
Houdend de hand eens broeders, mijn hand;
Het zoete leven met een zucht berustend opgegeven.
Dit alles, reeds zoo lang vergeten,
Of weer teruggeroepen als oud lied
Is nu een pijnigende agonie.
Als antwoord heb ik uit 't gezicht verloren
Onze directe smart, al de verloren
Millioenen in dees' Europeeschen nacht
Van tirannie en massa-slachting.

Richard Church

(Vertaald door W. van Ravesteyn 28 Mrt. '39)