De Stem. Jaargang 19

[p. 476]

Edmond Rostand
Door J.J. van Geuns

Ging ooit een tijd wel zoo gehéél verloren
Als deze toen uw provençaalsch élan
't Fransch taalschoon schittren deed als nooit te voren
En alles neerlag voor uw naam: Rostand?
Het is ons haast niet denkbaar, dat uw leven
Voor kort nog ging langs deze boulevard,
Dat Gij, als wij thans, hier bepeinsde uw streven
Aan 't ronde marmer met een café-noir,
Toentijdsche dandy, opgedraaid de knevel
En altijd een monokel in het oog...
Doch somstijds kwam er voor uw blik een nevel,
Vergat gij 't leven, dat om U bewoog:

Zoo zagen, wie U kenden, vaak U staande
Aan 't raam van uw Parijsch étagehuis
En mijmerend de straten gadeslaande,
Waarvan het duizendvoudige gedruisch
In d' avond zich tot een gezoem verstilde,
Dat naar U opsteeg, zooals gij daar stond
En even in uw ooghoeken iets trilde
En diep in U de teederheid ontstond
Van een Gedicht, gansch anders dan de woorden
Die bij uw intrede in de Académie
Française 't luisterrijk gehoor bekoorden,
Gevierd doch nooit gehéél erkend genie!

En somtijds bij het blaadren in uw boeken
Thans, nu verstomd is het te luid bravo,
Is 't mij of men iets verder nog moet zoeken
Dan Chantecler en zèlfs dan Cyrano
Maar tot uw eersten verzen-bundel keeren:
De Musardises, die ik eenmaal kocht
- Toen ik verplicht was uit Parijs te keeren -
Als reisgezelschap op mijn huiswaartstocht.

[p. 477]

 

Ik las en las, in uw lectuur verloren,

 

Verzonken in de kussens der coupé,

 

Zonder het spreken om mij heen te hooren

 

Of, in de gang, de bel voor 't déjeuner.

 

Nog vóór ons Neêrland's grenswacht visiteerde

 

Wist ik volmaaktheid binnen uw bereik

 

En toen wij daavrend den Moerdijk passeerden,

 

Waart Gij de koning van mijn dichterrijk!

 

 

 

Toen ging ik in uw leven mij verdiepen

 

Zooals men zich verdiept in een roman

 

En leerde de verhalen die er liepen

 

Om U en het geheel gezin Rostand:

 

Uw vrouw, de poëtesse Rosemonde

 

Gérard, uw zoon Maurice, Dichter als Gij:

 

Sinds hem de woorden vroeg in verzen mondden,

 

Liet hem de scheppings-demon niet meer vrij.

 

 

 

Uw laatste jaren, toen gij de cameeën

 

Van uwe verzen sleept ver van Parijs:

 

Uw witte woning in de Pyreneeën

 

Vernam Chantecler's eerste, schuchtre wijs...

 

Negentien-achttien: de eindelijke afbreking

 

Van 't oorlogswoên, de hoofdstad roept U op:

 

Een roes van vreugd en zege... een longontsteking...

 

't Feest overduurt uw laatsten harteklop...

 

 

 

Ging ooit een tijd wel zoo gehéél verloren

 

Als deze toen uw Provençaalsch élan

 

't Fransch taalschoon schittren deed als nooit te voren

 

En alles neerlag voor uw naam: Rostand?

 

Het is ons haast niet denkbaar, dat uw leven

 

Voor kort nog ging langs deze boulevard,

 

Dat Gij, als wij thans, hier bepeinsde uw streven

 

Aan 't ronde marmer met een café-noir...