De Stem. Jaargang 19

[p. 168]

De man met de roos
Door H.G. Hoekstra

Hij kwam door de straat, daar stond ik
in vacantietenue op een hoek,
zonder doel, maar ook zoo wel op zoek,
wie leeft zoekt elk oogenblik.

Het liep tegen 't middaguur,
hij was in een zomerpak,
waar een roos naast een vulpen stak;
gewoonte is een tweede natuur.

Zijn gezicht was te rose en te lang.
Een lidteeken liep van zijn oor
tot nabij zijn mondhoek door,
zijn gang was de waggelgang

van een al wat oud waterhoen.
De platvoeten schuin schoof hij voort,
hij leek wat gejaagd, wat verstoord:
een leelijk, dik man uit zijn doen.

Een man als men meerderen ziet,
een ridder der droeve figuur,
een schuifelende caricatuur
van een man - die het daar niet bij liet.

Want hij hield een boeket in de hand,
en ik volgde, hem volgend, mijn wensch.
Een mensch is somtijds voor een mensch,
die passeert méér dan enkel passant.

Ik wandelde hem na en sloeg
de straat, die hij insloeg in.
Wat had deze man in den zin,
wat had hij, wat ik voor de boeg?

[p. 169]

 

Ik wandelde hem na en plots

 

begon het en was al gedaan;

 

een deur die werd opengedaan,

 

een vrouw die keek blij en trots

 

 

 

naar den leelijken man voor de deur,

 

in zijn slechtgemaakt zomerpak,

 

waar een roos naast een vulpen stak,

 

naar zijn hoofd met de lidteekenscheur.

 

 

 

Ze kuste zijn lang, rood gelaat

 

terloops, en ze nam het boeket,

 

dat haast viel, ze greep het nog net.

 

En toen wierp ze nog één blik op straat.

 

 

 

Ziedaar, zei die, dit is mijn man,

 

als vazen breekt schoonheid stuk,

 

slechts liefde is een duurzaam geluk.

 

En dit is mijn deel ervan.

 

 

 

Ik had dit natuurlijk al lang

 

moeten weten, dat uiterlijk mooi

 

het wezen niet is, enkel tooi;

 

dat een man met een eendengang

 

 

 

en ook anderszins caricatuur,

 

er niet mee veroordeeld werd

 

dat hij zoo een leelijkerd

 

en lomp was, en warm overstuur.

 

 

 

Een herder, die achter uit 't huis

 

als een dolleman langs hem schoot,

 

trok hen mee, de huisdeur sloot

 

achter den dikken man thuis.

 

 

 

Die deur is wel dichtgedaan,

 

maar mij achtervolgde haar blik

 

nog straten ver, zooals ik

 

het dien man van haar had gedaan.