De Stem. Jaargang 19

[p. 69]

Verzen
Door Riet Raaphorst

Ik zag een huis aan de achterkant
En ik wist niet dat 't zo triest was.
Er hingen wat kleren aan een lijn
Er groeide wat grauw en dood gras.

Aan de voorkant bloeiden de gevels geel
Met glanzende rode kozijnen
Maar de achterkant was zo oud en moe
Met z'n arme verzakte lijnen.

Ik zag een huis aan de achterkant
En ik wist niet dat 't zo triest was
Ik zou wel iets goeds willen zeggen aan
Dat huis en aan dat dor gras.

[p. 70]

 

Vrouw, kent gij wel het groot geluk

 

Om grote lakens op te hangen in de zon

 

De wind te vatten in zo'n blinkend stuk

 

Zoveel het lentewind maar vatten kon?

 

 

 

Kent gij wel het groot en wijd geluk

 

Om grote lakens op te hangen in de storm

 

En woest te vatten in zo'n koel wit stuk

 

Zoveel het storm en wind bevatten kon?

 

 

 

Om hoofd en handen van je gaan alleen

 

De wilde ganzen met hun ver geschreeuw

 

En om je lakens vliegen stormen heen

 

En in je handen vliegt het als een meeuw

 

 

 

Vrouw, kent gij wel het groot en wild geluk

 

Dat ik U zo dikwijls heb benijd

 

Want in mijn handen hield ik nooit zo'n blinkend stuk

 

En om je witte lakens heb ik eens geschreid.