De Stem. Jaargang 18

[p. 715]

Verzen
Door J.D. Bierens de Haan

Euridike¹⁾

Zij weet wien zij voortaan zal toebehooren,
de God houdt in zijn zachten greep gevat
haar teedre hand - voor hem niet meer verloren;
nooit dwong hij dien hij eens genoodigd had.

Hij laat haar tijd om nogmaals te vertoeven
bij voorge liefde en bij gedachtenis
van vroegre dagen, al het blijde en droeve
nog eens herdenkend, nu 't verganklijk is.

Zij weet niet wat zij spreken zal tot d'eigen
vriend van weleer, dien zij nu achterlaat:
het zinvolst afscheid is geduldig zwijgen,
en zwijgend staat zij en die met haar staat.

Is haar gedachte niet reeds heengetogen
naar wie haar wenkte tot den nieuwen dag,
die zal verrijzen voor haar lichtende oogen,
wanneer zal dagen wat geen stervling zag?

Reeds is zij in haar verten weggezonken
en ziet niet meer met wien zij zwijgend sprak;
de God wiens woord heeft innerlijk geklonken
noodt haar te gast onder 't onsterflijk dak.

Nog ligt haar hand gewichtloos op den schouder
van dien zij eerst beminde, aleer de god
haar tot zich naderriep; maar al vertrouwder
is zij geworden met het komend lot.

1) Bij het relief-stuk: Hermes bij het afscheid van Orfeus en Euridike.
Rome en Napels.

[p. 716]

 

Nu zal de god den zwakken band ontbinden

 

met d' eersten minnaar, naar verlaten woon

 

teruggekeerd, en zal verheugd bevinden

 

haar zuivre ziel als duurzaam liefdesloon.

Spinster¹⁾

Het werk gaat door, schoon onverhoed
de schaduw voortstrijkt langs den wand.
De schaduw talmt aan génen kant;
hìer spint de vrouw, die niets vermoedt,
en treedt de treêplank met den voet -
Het werk gaat door, maar aanstonds moet
de draad ontvallen aan haar hand.
De schaduw naakt; de laatste gloed
verdooft - het licht is uitgebrand -
Het werk gaat door - den dood temoet.

1) Nic Maes. Rijksmuseum