De Stem. Jaargang 18

[p. 261]

Erfenis
Door Jan Vercammen

Nu ligt dezelfde zon over de weiden
omheen uw dorp en zijn beslotenheid,
als, vader, in den onbegonnen tijd,
die onderging den avond van uw scheiden.

Ik heb voordezen nooit zoo zoet geweten
wat mij herinnert aan uw witte hand
en dat de vlam zoo zuiver brandt
van wat aan licht ontstorven heette:

uw aangezicht met uw verzonken oogen
en met den gaven glimlach van uw mond
en wat geen enkle lijn nog schond:
uw voorhoofd met de pure volle bogen.

En als een lied u licht begint te zoeken
(als nu, diep in de grenzelooze zon
verborgen als een onderaardsche bron
en milder langs der schaduw scherpe hoeken)

dan vind ik nog, zooals ik heb gevonden,
uw handen op uw borst, en uw gelaat
waarover als verschuwd de scheemring gaat,
in welker wijding wij vereenzaamd stonden.

Mij heugt zoo helder niet uw morgenzegen,
de moeheid van uw vesperaal gebaar,
noch hoe de nachten, van uw wake klaar
meer dan van sterren, droomen kregen.

Gij zijt de vlam, wier zuiver branden
geen licht maar louter leven geeft,
die op mijn eigen voorhoofd beeft,
mijn lippen en mijn harde handen.

[p. 262]

 

Geen erfnis kan een zoon verrijken

 

als deze, en die herinnering

 

is zuiver als een bruiloftsring

 

een talisman, waarvoor de kwaden wijken.

 

 

 

Zoo blijf ik u, en enkel u verbonden,

 

van alle leed om u volmaakt ontdaan,

 

en voort van waarheid en van waan

 

de grenzen zoeken en de gronden.