De Stem. Jaargang 18

[p. 256]

Verzen¹⁾
Door Anthonie Donker

O bittre scherts: zooals de ouden zongen,
- Hoe alles zich op aarde maar herhaalt,
Hoe elk geslacht weer in hetzelfde faalt! -
Het gaat als 't gaat, zoo piepen straks de jongen.

Een wreede wet, daar helpt geen moederlief
Hoe lief aan en geen vader hoe bezorgd.
Het beste in elk wordt langzaamaan geworgd.
Er groeft in iedre huid zich grief na grief.

In ieder hart wordt het tenslotte donker,
Na hellen schijn, bedrieglijk voorgeflonker,
Van kind tot man, het duurt alleen een tijd.

De duivel fluit te schel dat oude liedje.
Veel ouder dan 't verhaal van Hans en Grietje
Is Eva's lust, Kaïn en Abels strijd -

1) Uit een, dit voorjaar verschijnende cyclus ‘Onvoltooide Symphonie’.

[p. 257]

 

Geen dag, geen nacht kan mij meer vrede schenken,

 

Omdat ik steeds meer voor Uw terugkeer vrees,

 

En het is niet om ouderzorg te krenken

 

Maar toch: liefdes verlies maakt dieper wees.

 

 

 

Geen pad dat ik aan mijn gedachten wees,

 

Of het zocht plots weer naar U af te zwenken.

 

En de ontstoken veezlen van mijn vleesch

 

Pooplen van hoop, begeerte en herdenken.

 

 

 

O Artemis, die het getroffen wild

 

Zoo zacht de pijn der pijlen had gestild,

 

Waarheen zoo vluchtig onvoorzien ontweken?

 

 

 

Hier ligt het neergesmeten en gekromd

 

En wacht de stem nog die niet meer verstomt

 

Maar in haar kalmen troost opeens bleef steken.

[p. 258]

 

Gelijk een vluchteling, een dief, een balling,

 

Vervolgd en angstig omziend verder rent,

 

En dan, ontzet, ontdekt hij de versmalling

 

Der duistre straat die doodloopt naar het end,

 

 

 

En nu hij ziet dat hij niet terug kan keeren

 

En zijn belagers steeds meer in getal

 

Links, rechts opdagen, rent hij heen en weer en

 

Er is geen uitweg, hij zit in de val,

 

 

 

Zoo ben ik thans van alle kant besprongen

 

En zie ik mij de laatste hoop ontwrongen,

 

En in dit slob breekt mij het angstzweet uit.

 

 

 

Of is het toch een angstdroom, waar 't ontwaken

 

Straks een verlossend einde aan zal maken?

 

Een droom die stem?: ‘Ik help je er weer uit!’

[p. 259]

 

Zoo ik fiuitspeelde, ik vond elken avond

 

Voor U een nieuwe lieve melodie.

 

En niemand hoorde hoe ik ben gehavend,

 

Zoo puur en hoog en jubelend klonk die.

 

 

 

Zoo ik fluitspeelde, ik zou elken morgen

 

Voor U het einde spelen van den nacht.

 

Hoe leeg en eenzaam die werd doorgebracht,

 

Bleef in dien parelenden groet verborgen.

 

 

 

Doch niet veel anders dan herinneringen

 

Hield ik meer over sinds gij mij verliet.

 

En ieder mensch vermag slechts enkle dingen,

 

 

 

Voor U maakte ik dit gedempte lied.

 

Het zijn wel niet veel meer dan fluisteringen,

 

Hunkrend en heesch, maar toch, hóórt gij het niet?

[p. 260]

 

Liefde is een vijandschap door lust verdoofd.

 

Geen toenaadring hoe vurig en oprecht

 

En warm vertrouwen dat geluk belooft

 

Is vrij van wat ten laatste alles slecht.

 

 

 

Als men dat eens beseft, wordt men wanhopig.

 

Want achter alles loert de vijand heimlijk,

 

Hij weet het, al het andre is voorloopig,

 

Straks komt zijn tijd en zie, hij wint het eindlijk.

 

 

 

Hoe teeder en verlangend en stormachtig

 

Het ook mag zijn, het andre is te machtig,

 

Het eind besluipt verraderlijk de ontroering.

 

 

 

Doch heeft men geen belang meer bij elkaar

 

Dan valt er soms vriendschap te sluiten, maar

 

Waar is het vroegre dan, waar de vervoering?