De Stem. Jaargang 18

[p. 163]

Verzen
Door Emmy van Lokhorst

I

Op welk schip heb ik zee gekozen?
Het vaart naar den horizon,
Het vaart naar het land van de rozen,
Ik weet niet waar het begon.

Het ligt in geen enkele haven,
Ik zet nergens voet aan den wal,
Omdat, in mijn droomen begraven,
Ik altijd doorvaren zal.

II

De storm kerft in het bosch zijn donkere gangen,
Het huis staat weerloos en alleen.
De dompe nacht kreunt om mij heen
Van duldeloos verlangen.

Het riet stijgt zwart omhoog uit het ruige water
En buigt zich als een mensch die kermt,
Naakt op de wereld, - onbeschermd
Tusschen voorheen en later.

Toch wijkt de dood voor deze macht:
De aarde tooit zich met vertrouwen.
Sluit nu de vensters van den nacht,
Ik hoor de vleugels, die zich openvouwen...

[p. 164]

III

Stormende zee in de ruimte,
Waar vaalzwart de hemel zich sloot.
Breed en woest lag het landschap:
Duisternis... daarachter de dood.

Vluchtende menschengestalten
In het weerlichten van den tijd,
Spoorloos van de aarde verdwenen
In de blinde eeuwigheid.

IV
Kerstmis

In het donker van dit zwaar seizoen
Glijden de dagen als juweelen door mijn handen.
De kaarsenkroon staat stil te branden,
Met eucalyptus in het dennegroen.

De winter maakt de velden zeer verlaten,
Reeds ligt weer achter mij bevroren oud verdriet;
Geen goede wil kan het verleden baten,
Een doode boom bloeit in de lente niet.

De uren wegen zwaar voor wie veel heeft geschreid,
Zij glijden langzaam als juweelen door mijn handen.
Muziek is deze witte eenzaamheid,
Waarin de kaarsen doodstil staan te branden.