De Stem. Jaargang 18

[p. 138]

Verzen¹⁾
Door Anthonie Donker

Het is niet, dat het mij ontbreekt aan moed,
Ik heb mij tot ik leeg was weggegeven,
Maar waarom slapen, eten, werken, leven,
Terwijl men innerlijk is doodgebloed?

Het is, dat men na zulk een tocht maar even
Den top haalt en weer naar beneden moet,
Als Icarus zijn vlucht niet overleven!
Maar niet dien langen weg terug, te voet -

Ginds waar het dal moet liggen, taant de gloed,
En het wordt grauwer naar ik dieper daal.
De weg die straks nog zonnig was, is vaal.

Wie eens daarboven was, zal hier voorgoed
Rondgaan geteekend door een bliksemstraal,
Doch vindt dien steilen weg geen tweede maal.

1) Uit een, dit voorjaar te verschijnen cyclus ‘Onvoltooide Symphonie’.

[p. 139]

 

Hoe ver ook weg, gij zijt mij altijd nader

 

Dan alle dingen binnen mijn bereik.

 

Doch dat te weten maakt mijn lot maar kwader,

 

Nu ik U nooit meer langs de slapen strijk.

 

 

 

Nu ik U nooit in d'oogen meer mag schouwen,

 

Waarom dan blijft gij mij zoo na, zoo lief.

 

Uw bijzijn wordt een pijn, een stadig rouwen,

 

Al wat ik doe een doelloos ongerief.

 

 

 

Ik dacht mij met geen hoop meer te vermoeien,

 

Uw beeld maar schamper in mij uit te roeien,

 

En dan mijzelf naar links en rechts verstrooid.

 

 

 

Doch telkens als ik tracht U te ontwijken,

 

Komt gij terug en staat mij aan te kijken,

 

En zijt m'opeens weer dierbaarder dan ooit.

[p. 140]

 

O aadren zwellend of ze bersten zouden,

 

Wordt voor het lichaam dan de ziel te groot?

 

En hoe lang zal het nog zijn uit te houden

 

Zonder gek worden in zoo'n ruimtenood?

 

 

 

Maar niemand - want het schrikbeeld daar aanschouwde

 

Slechts Wie haar in dien nauwen kerker sloot -

 

Weet van de wanhoop en de onverflauwde

 

Hoop en de droomen altijd even groot:

 

 

 

Hoe er een wolkenlooze hemel blauwde

 

En hoe de ziel het lichaam als een bruid

 

Begroette en de vleugelen ontvouwde -

 

 

 

Zoo brandt er, flakkrend zeer, doch niet geslonken

 

Een groot vuur voort, en dat kan er niet uit,

 

En door den nacht jagen alleen de vonken.

[p. 141]

 

Vrij als een vogel niet maar vogelvrij,

 

Als een voortvluchtige ter dood veroordeeld,

 

Zoo onverschillig dat ten naasten bij

 

De wereld slechts gezicht- is en gehoorbeeld,

 

 

 

Nu alles toch hetzelfde is voor mij,

 

Omdat er over niets meer kan geoordeeld,

 

En ieder twijfelachtig - hoe het zij,

 

Voel ik mij nog bij anderen bevoorbeeld.

 

 

 

Ik heb mij niet dat eerzaam graf gedolven,

 

Waarin de schijndooden ter ruste gaan.

 

Doch stroomen zal ik nu en zijn als golven

 

 

 

En brekend tegen alle kusten slaan,

 

En 's winters hard als stootende ijsscholven

 

Schuimbloesmend in de lente opengaan.

[p. 142]

 

Zorg dat gij nooit om iets, om iemand treurt.

 

Ga tot de grens der kwetsbaarheid, niet nader.

 

Weet dat er na uw moeder en uw vader

 

Geen mensch is dien g' uw liefde waardig keurt.

 

 

 

Het is alleen die oudste die niet scheurt,

 

En al het latere is lust en schijn,

 

Iedere omgang leidt tot nieuwe pijn,

 

Daarom, blijf eenzaam, wat er ook gebeurt.

 

 

 

En toch is eenmaal langs het Kaïns-teeken

 

Een lichte, zachte vleugelslag gestreken.

 

En sinds die engel het heeft aangeraakt,

 

 

 

Hoe strenger gij uw eenzaamheid bewaakt,

 

Gij kùnt de bittre waarheid niet gelooven,

 

De zachte pijn der hoop is niet te dooven.