De Stem. Jaargang 9

[p. 748]

Verzen
door Theun de Vries

De steden

De steden nestlen in de ronde kimmen:
rossige branden aan de schemerlucht.
Met torens scherp en kartelende tinnen
bewaken zij hun schande' en hun gerucht.

Een donker volk leeft in de kleine kelders;
hun kindren spelen onder viaduct
en bruggen; somtijds droomen zij verrukt,
maar weten steeds wat zij begeeren elders.

's Nachts schommlen lichten achter spiegelglazen.
Gelag en lachen rinklen. Mannen vechten
om vrouwen, drinken dan, den twist te slechten.
Zelfmoordenaars dolen langs 't zwarte water.

In grauwe voorstad gillen de sirenen
iederen morgen en de donkre horden
komen als altijd stom en zonder morren;
't fabrieksruim sluit zijn duister om hen henen.

Booten verschepen uit blauwzilvren havens
't noodlot van velen naar een andre kust;
kajuiten gloeien zacht bedrieglijk 's avonds;
het scheepsvolk zingt, steeds koortsig verontrust.

Hoeren en muzikanten blijven achter.
De deernen zoeken traag hun schaamtloos hol,
de boeven de geschuwde smalle grachten,
en maken kroeg en dompe slaapstêe vol.

[p. 749]

 

Maar Christus schrijdt voorbij geblaakte muren,

 

met het verheven zegenend gebaar

 

langs pleinen, stegen, tusschen sombre vuren,

 

onzichtbaar onder de verworpen schaar.

Jardin galant

Het klein verschiet verzinkt omwolkt.
Zwaarmoedigheid: muziek in regen.
De wind drijft ons de schimmen tegen
waarmee het nachtpark is bevolkt.

De geuren werden oud en loom
en onherstelbaar de verliezen;
niets roept madame la marquise
terug naar den galanten droom;

de zwanen en de rozen dreven
ten onder in het vijverwak.
Maar nog leeft het verleden zwak
en wil zich niet gewonnen geven:

het regent en men hoort daartusschen
op 't marmer 's nachts de tengre tred
van een onzichtbaar menuet,
en lange, machtelooze kussen.