De Stem. Jaargang 9

[p. 460]

Tusschen de tijden
door H. Van Elro

I

Uitgeput, verzworven,
in een dag zonder morgen
geboren ten ondergang,
donkerer droomen gevangne -
stervende niet, levende niet -
en toch verloren...

Gehoond en verstooten,
uitgedreven te lijden
de smaad der rijken -
tusschen de tijden...
zonder erbarmen...
beschikt te ontvangen
den banvloek der armen.

Uitgeput, verzworven,
in den dag zonder morgen
geboren ten ondergang.

[p. 461]

II

O handen, neergeslagen
op het ontsloten boek!
wetende nôg te dragen
der vaadren bittren vloek:

wij zijn elkander blinden,
geen toeval spreekt ons vrij;
die nimmer mij zal vinden
gaat aan mijn raam voorbij.

- - - - - -

O bloesem wit en doren,
Gods eeuwenoud gewas
aan Christus' voet herboren
tusschen het bloedend gras.

[p. 462]

III

Wie zal met ons zijn als het water wast?
De blinde grijpt den blinde vast.

Het volk schuilt in zijn kerken saâm,
geborgen onder Uwen naam.

De zee staat uit den afgrond op.
Een vrouw vlucht naar den hoogsten top.

En baart in eenzaamheid een kind,
haar kreet gaat onder in den wind.

Wij drijven op lijfs wrakke boot,
voorbij het laatste avondrood.

Wie zal met ons zijn als het water wast?
God is nabij... en breekt den mast!

[p. 463]

IV

Uit duisternis breekt schicht na schicht,
Wij staan onder het gutsend licht:
de hemel is nabij...

Nu zijn wij van dit leven vrij,
reeds schrijdt Uw schaduw ons voorbij
en maait het witte land.

Ziet onze lippen, murw gebrand!
Gij zult ons drenken uit Uw hand:
de hemel is nabij...