De Stem. Jaargang 9

[p. 455]

Op het verongelucken van doctor Roscius
door Joost van den Vondel

Zijn Bruit t' omhelzen, in een beemt, bezaait met roozen,
Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw:
Maar springende in een meir, daar 't water stremt van kou
En op de lippen vriest, zich te verreuckeloozen;
Dat 's van twee uiterste het uiterste gekozen:
Gelijck mijn Roscius, beklemt van druck en rouw,
In d'armen houdt gevat zijn vreucht en waarde vrouw
En gloeit van liefde, daar 't al kil is, en bevrozen.
Zij zuchte: ‘och lief, ik zwijm, ik sterf, ik ga te grond’.
Hij sprak: ‘schep moed, mijn troost’, en ving in zijnen mond
Haar adem, en haar ziel. Zij hemelde op zijn lippen.
Hij volght haar bleecke schim naar 't zaligh paradijs. -
Vraagt yemand u naar trou, zoo zeg: zij vroos tot ijs,
En smolt aan geest, en hij ging met haar adem glippen.