De Stem. Jaargang 9

[p. 313]

Gestorven kind
door Jo Otten

Voor alle menschen is Valentijntje nu dood, maar voor mij is hij levend. Hoe zou het ook anders kunnen zijn? Eén enkele nacht kan toch niet te niet doen wat in vele jaren tusschen moeder en kind is gegroeid. Wel is het waar dat Valentijn is ingeslapen en dat hij niet meer is ontwaakt. Het is waar dat hij in zijn gestreepte pyama drie dagen bleek en levenloos in zijn bedje heeft gelegen en dat hij toen is weggebracht. Maar in de uren dat hij zoo stil en smal ternederlag had hij toch wel met mij kunnen spreken. Ik heb er telkens op gewacht want zijn lippen waren geheel als vroeger en de zwarte haardos, dien ik zoo vaak tegen mijn wang gevoeld heb, nog even zwart. Hij heeft het zeker niet gewild. Hij heeft niet willen spreken, noch zich verroeren nu hij gaan moest naar een land, waar het naar ieders zeggen beter is dan hier. Maar ook hier beneden blijft toch zijn rijk: zijn moeder, zijn cactussen, zijn boeken vol verhalen, zijn vele gekleurde pompoenen, waarop hij zoo trotsch was en waarmee hij zoo behendig kon balanceeren. Had hij mij dan op zijn overtocht geen klein, voor anderen onmerkbaar teeken kunnen geven? Een wenk, een glimlach, een trillen van het oog om te beduiden dat hij zijn kleine geliefde wereld toch niet voor goed verlaten wilde. Waarom heeft hij dat teeken niet gegeven? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik niet boos op Valentijntje ben omdat hij stil en roerloos heeft gelegen. En waarom moest hij mij ook wenken nu ik zeker weet dat hij in twee rijken koning is: hier bij mij en ergens ver van hier. Voor mij is Valentijntje levend: ziet daar is hij met zijn cactussen bezig. ‘Moeder, wan-

[p. 314]

neer zal er nu ooit een cactus bloeien?’ ‘Ik weet het niet, kind, maar kijk eens naar de ruiten, daar bloeien vreemde bloemen’. Nu komt hij naar mij toe, de kleine vleier: ‘Moeder vertel mij nog eens een verhaal!’ En dan moet ik altijd weer vertellen van Valentijn en Beatrijs (‘Moeder nu ben ik ridder Valentijn en achter op het paard zit mijn Beatrijs’), van Koning Arthur, de Heemskinderen, van den kleinen Kay en zijn tocht naar de koningin van sneeuw en ijs. Kijk ginds wandelt de kleine Kay in een rooden manteltje en speelt daar Valentijntje niet met zijn pompoenen? Vreemde figuren, bont gekleurde torens, een stad van louter koepels, groeien onder zijn vlugge vingers. Daar stort de stad ineen en alle pompoenen raken los van elkaar...

‘Moeder nu moet ik gaan naar Loetsiekoetsan, hij wacht mij bij de deur’. Loetsiekoetsan is zijn tooverdier, zijn kameraad en hoogste heerlijkheid. Hij is de reisgezel op Valentijntjes lange tochten. Het moet een lenig, donker dier zijn met zachte, vrouwelijke huid en groote blauwe glinsteroogen. Ik heb Loetsiekoetsan nooit gezien, maar dat hij bestaat is wel zeker. Veel heb ik niet over hem kunnen vernemen, want Valentijntje sloot mij steeds den mond. ‘Moeder, naar Loetsiekoetsan mag je heusch niet vragen. Dat kunnen tooverdieren niet verdragen’. Daarom heb ik meestal maar gezwegen.

Nu staart Valentijntje droomend in de verte, zijn kleine peinshoofd heeft een scheeven stand. Zondertwijfel draagt hem nu Loetsiekoetsan over de geheele aarde. Ziet daar zijn de ijskristallen van het Noorden, ginds de dadelpalmen van het Zuiden, daar het met edelsteenen bezette paleis van Aladdin. Nu zitten zij samen in een warmen tuin vol bloemen, Loetsiekoetsan wenkt de colibri's. Zij komen naderbij en wieken als bonte vlinders om Valentijntjes hoofd. ‘Moeder, moeder, wat is dat mooi. Had je ooit gedacht dat ik zulke mooie vriendjes had?’ Maar stil; de makkers zijn weer verder gegaan, nu worden zij feeste-

[p. 315]

lijk onthaald door Borborano, den grootsten beer der Rocky Mountains. Zij drinken bedachtzaam uit uitgeholde pompoenen en de beer zegt zacht en ernstig; ‘Om mani padme hoem’. Dan antwoorden Loetsiekoetsan en Valentijn in even grooten ernst: ‘Om mani padme hoem’. Waarschijnlijk hebben zij nu zeer plechtig iets bezworen... ‘Valentijn, Valentijn, zit toch niet zoo te droomen?’ ‘Maar Moeder zie je dan niet dat wij Borborano's kinderen moeten dresseeren? Stoor ons toch niet, anders wordt Loetsiekoetsan boos’. Dan moest ik wel stil zijn, want voor Loetsiekoetsan was ik een beetje bang. Daar vliegen ze samen door de lucht, een vlucht van kraaien en zwarte vleermuizen dwarrelt om hen heen. Het wordt nacht en donker om de huizen. ‘Hee, Valentijntje, wat moet dat nu buiten in de koude, kom toch bij de warme lamp!’ ‘Moeder, hier ben ik weer’ - ja daar was hij weer. ‘Was’? - och neen. Al kan ik het warme bloed niet meer in zijn handjes en in zijn lippen voelen, weet ik toch boven alles zeker dat Valentijntje levend is. Ook hier beneden is zijn rijk. Loetsiekoetsan, die groote zachte oogen heeft en voor wie ik nu niet meer bang ben, heeft het ook zeer stellig gezegd. Nog immer zwerft hij met Valentijntje langs de bekende wegen. En altijd, telkens weer, komen Loetsiekoetsan en Valentijntje mij begroeten. Dan speelt hij weer met zijn pompoenen en glimlacht stil voor zich heen. Kennissen en vrienden willen hem niet zien en spreken over onbelangrijke dingen. Maar ik kan slechts aan Valentijntje denken. Want ik zie hem dicht bij mij zooals hij is en altijd zijn zal: een wit en tenger kind met zwarte haren en groote hemelsche oogen.