De Stem. Jaargang 9

[p. 213]

Van op een brug
door A.J. Mussche

De nacht is van sneeuw met sterren doorstraald...
zijn er goden op zoek naar een kribbe verdwaald?

Want een wind stort in vlagen wild en hard
en de wateren glimmen en gulpen zwart.

Was het niet zóó van eeuw tot eeuw:
de waetren 't donkerst als de aarde één sneeuw?

en het hart van een mensch 't diepst ondergegaan
in nachten, die vlammen met starren belaên?

De wereld is duister van àl Gods licht,
wie uitkeek werd blind van 't vergezicht.

In roek'loozen roes heeft de dag ons verrukt
met liefden in bloem na bloem geplukt,

en ons uitgeworpen, ontbloot, verarmd,
waar niemand zich over ons bloed erbarmt.

Schaduw en vlammen verteren ons hart
en een broeder valt neer, verschroeid, verstard;

en een ander rukt voort, waarheen weet geen,
en van over de zee keert geen een, geen een.