De Stem. Jaargang 4

[p. 712]

Lied van de lente¹⁾
door Albert Kuijle

De mooie hoempa's zwerven door de straten
de lucht valt kapot.
Hel-blauwe jassen, lijftooi van soldaten.
(gestorven voor de natie aan het front, en lang verrot,
maar hun kinderziel stoeit met de zaligen van God.)

Hèl lachen van de jodenkooplui op de mart
en de late joedelkreet van een krantenlooper:
in alles komt de lente blij naar mijn hart.
Nu alle uren tarten vol van vreugde!
Met een geurende pijp, de weg van iedre dag.
Wat me dat heugde:
dat ik een jonge moeder, met een kindje zag.
O, die lachende gezichten van de menschen,
lichte zomerbroeken, en een snelle fiets.
En heel je ziel gespannen op één wenschen,
op maar een simpel iets.
De honing druipt uit de galmgaten
de toren luistert naar zijn eigen lied.

De lucht brandt goud achter de hoofden.

De geur van een scheepsruim in de haven,
de musschen pikken koren van een kist;
een zwerver die zich aan bier gaat laven,
een man waarvan niemand de Heimat wist.

1) Uit een bundel: Seinen.

[p. 713]

 

En die joelende blijheid in alle oogen,

 

passie van zon. Vlijmen van licht

 

over het oude watergezicht.

 

Een meisje dat op haar liefje wacht,

 

die heeft haar 's avonds eens thuis gebracht.

 

Wijd open de sluisdeuren, als armen van een man

 

die àl de vreugde omvatten kan.

 

Zóó open staan Gods armen naar dit alles.

 

Dat is de groote lentedroom:

 

in Gods haven eindt heel de wereldstroom.