De Stem. Jaargang 4

[p. 550]

Dood en leven
door J.W.F. Werumeus Buning

Ik stond op een witten heuvel
in een ijskouden wind;
op het besneeuwde kerkhof
ligt er een die de rust niet vindt.
Uit een leven droefgeestig en doelloos
en een sterven zonder troost
is die ziel heengevaren
verschrikt en hopeloos.
Het lichaam is gebleven
verstard in zijnen nood
afkeerig van het leven
en niet gereed ten dood;
geminacht door eigen vreezen
wrevelig heengegaan
van leven niet genezen
en den dood niet toegedaan.
En de ziel uit haar slaap van jaren
opgejaagd en verstoord
vliegt als een blinde vogel
onder witte hemelen voort,
woest en armzalig, omgeven
van schrik en duisternis
te zoeken waar het leven
en het lijf gebleven is.

De wind in barre vlagen
steekt op en giert langs mij;
de witte hemelen jagen
rakelings voorbij.

[p. 551]

 

En ik herken, aan mijn oogen

 

dezen wind, en aan mijn mond

 

En het lichaam wordt trotsch en verheven

 

dat hier den dood hervond.

 

In de levende aderen het bloed

 

huivert fier en vrede wordt groot,

 

want wij herkennen ons goed,

 

dit ben ik; dit de dood.

 

Een onmetelijk rijk is ontsloten

 

en een stilte wel bekend,

 

de vrede en de aanwezigheid

 

die de ziel in haar zwerven kent.

 

Ik sta op witte bergen

 

in dezen strengen wind

 

waar in de verheven eenzaamheid

 

de ziel haar vriendschap vindt.

 

Wees gegroet, met gesloten oogen,

 

nu ik weer met u verblijf,

 

Gij, die dìt leven beeindigd hebt

 

en gebroken dit ander lijf.

 

 

 

En deze is mijn vader geweest.

 

Hoe is het dan dat deze mensch

 

van mijn eigen, gelijken stam

 

dit angstige einde vindt?

 

De dood nam wie steeds heeft gevreesd

 

en wie haar kende zij liet.

 

Vogelen trekken voorbij

 

en dit is het einde niet.

 

Ach, allen tezamen wij

 

sterven, maar leven niet.

 

Eens helpt de een den ander,

 

maar in het leven niet.

 

Vreemd gaan wij langs elkander.

 

Vergeef het; vergeet het niet.