De Stem. Jaargang 4

[p. 415]

Het nooit-gezien gezicht
door Urb. van de Voorde

Uw wind waait sterkend om de stil-vertrouwenden,
om de eenzaam-zwijgenden en dieper schouwenden,
o zeegnend is uw wind langsheen het strand der zee!...
Mijn leven draagt die innge beelden mee
van oude visschers, simpelen van werken,
die stare' in de einders, onder joelge zwerken
waar wolke' en lucht spelen in eindloos feest.
- 't Was over zulken dat eens daalde uw Geest!...
In uw gepeins is 't dat zij staren, uren,
en stoer verweeren in hun kalmen waan
wijl hun diepe oogen, bleek-azuren,
heel in uw ootmoed en vol klaarten staan.
Zij hebben eens gedobberd langs de baren
zóó als hun ziel nog dobbert langs uw schijn,
en aldoor was er scheemring om hun jaren
als van die groot en immer eenzaam zijn.
Vaag hunkrend naar den vree van eeuwger kusten,
- wijl machtge wind verwaait hun karig woord,
zijn zij in al hun eenvoud, onbewusten,
in deemoed wonderbaar verhoord.

[p. 416]

 

Sinds altoos waart gij, vóór 't begin.

 

Slechts de Eeuwigheid was àl zoo lang.

 

Toch bleeft ge alleen, naar ziel en zin,

 

omdat nog sliep uw scheppingsdrang.

 

 

 

Gij waart geen licht, waart onbewust

 

van Eeuwigheid en eigen zijn;

 

gij waart een aldoor sombre rust

 

waarin alleen het Niet kon zijn,

 

 

 

als vrucht van eenzaamheid en nacht

 

voor immer zonder vleesch of zaad...

 

- Toen hebt ge aan de Eeuwigheid gedacht

 

die stom-verlangend wachtte uw daad:

 

 

 

't Alleenzijn moe, boogt gij tot haar

 

uw plotsling sterrlend aangezicht

 

nu gansch in Liefde puur en klaar:

 

uw eeuwge kus werd bron van 't licht.

[p. 417]

 

Gij hebt u nooit eraan gestoord

 

dat 'k ver van u was afgedwaald:

 

Gij hadt den tijd - en in 't verst oord

 

is 't immer nog uw licht dat straalt.

 

 

 

Ik dacht mij vrij en sterk het meest

 

waar 'k 't leven aanviel, gierge mug

 

en zoog zijn bloed in ijlend feest -

 

Maar gij zijt aller Liefde Geest

 

en 'k vond u diep in 't vleesch terug.

 

 

 

Toen voelde ik u vertrouwd en mild

 

als 's levens warmen, diepen schoot

 

die eindlijk al verlangen stilt

 

met zacht zich te oopnen op den dood.

 

 

 

Want daagraad zijt ge en avondrood.

 

 

 

En nu gaan mijn gedachten al

 

in klaarder sterre' als ooit men zag

 

tot u, die zijt hun laatst heelal,

 

in 't vaste spoor van uw gezag.

 

 

 

Tot ze eens verbleeke' in de' eeuwgen Dag.

[p. 418]

 

In 't lijflijk leven donkerheid

 

klaart gij tot daagraad in de ziel.

 

Gij zijt de stem van ruimte en tijd

 

of ge ook blijft zwijgen als ik kniel.

 

 

 

Hoe verder 'k uit uw schaduw dool

 

te minder laat me uw schaduw los.

 

'k Ben als een moe, - maar steigrend ros,

 

door u berêen van pool tot pool.

 

 

 

Gij houdt mij streng in toom als 'k waag

 

u af te schudde' in de' angstgen hol...

 

- Zóó werdt gij soms tot woeste plaag

 

en maaktet gansche volkren dol!

 

 

 

Gij zijt der dingen kern en grens,

 

zélf kern- en grensloos als 't gemoed.

 

Toch leeft gij slechts door mij: een ménsch,

 

zacht lichtend uit mijn donker bloed.