De Stem. Jaargang 4

[p. 385]

Het laatste huis¹⁾
door H. Baert de la Faille-Wichers Hoeth

Onze Hofjes te Charlton, Londen

Zij komen binnen om te gaan, te vallen,
De goede Dood wacht op die oudjes allen,

Daar in het groote huis,

Hun laatste thuis.

Zij weten 't wel:

't Is 't eind van 't spel.

En als zich dan ontsluit de lage ijzeren poort,
En moe-geloopen, wankle voeten behoeven eindlijk niet meer voort,

Dan weten ze 't wel:

't Is 't eind van 't spel...

Zoo licht, en toch zóó zwaar viel hun geen gang
Als van het eigen kamertje in zonnelooze straat
Tot waar dit vriendlijk dak in grooten bloemtuin staat,

Zoo zwaar en toch zóó licht!

Zij drukken d'oogen dicht...

1) Uit een eerstdaags te verschijnen bundel ‘Verzen’.

[p. 386]

 

‘Nu niemand meer tot last,

 

Vrouw zorg niet meer tot gast,

 

En niet meer deelen 't karig brood met buur en kind,

 

En niet meer klagen als de hand geen arbeid vindt.’

 

Valt daar niet op hun pad een groot nieuw licht?

 

Maar voor de open oogen wordt de schaduw dichter, dicht,

 

 

 

Om 't laatste huis,

 

En niet hun eigen thuis,

 

Binnen te komen - om te gaan.

 

Zien ze den goeden Dood niet wachtend staan,

 

Dáár voor het kleine raam?

 

Ze vouwen handen saam;

 

Ze danken - en ze schreien. O vreemde strijd

 

Wat is het kleine menschenharte wijd!

29 Nov. 1923