De Stem. Jaargang 4

[p. 288]

Mijn kind, Marianne
door Alb. Plasschaert

I

Naast mijn kamer,
in de grooter kamer,
ligt mijn kind -
'k heb nooit over haar gedacht als een wonder,
maar ik denk, onophoudelijk,
aan haar.
Zij heeft een steilen kuif;
andren zouden zeggen: de kam van een helm;
maar ik ben nauwkeuriger,
ik trek een stugger lijn,
ik zeg het simpelst woord.
Zij heeft de oogen van een diertje,
niet altijd nobel,
niet altijd schuldeloos
(dat moet ze nog worden,
o, Leed, onder uw boetseerende vingers!)
haar oogen zijn slim, -
en listig
kijkt ze naar het licht,
als was dat achter haar,
om een hoek.
Haar neus is achterover,
hoe zou ze anders zuigen?

[p. 289]

 

haar mond heeft leelijke krinkels;

 

Ze huilt woedend, ze heeft honger.

 

Ze bijt gulzig in de borst vol melk;

 

klokkend loopt die, muzikaal,

 

in haar strot.

 

Ze wordt droomerig dan, opeens;

 

En is verzadigd.

 

En schreit zich in slaap, -

 

Maar voordat ze gaat in den slaap,

 

als in een effen streek,

 

zingt ze een paar geluidjes;

 

de vogels in de natuur zingen zóó, laat,

 

voor ze gaan slapen, of in 't even ontwaken,

 

en ik weet niet meer

 

wat er is

 

in mijn boeken,

 

op alle schilderijen,

 

in de torens,

 

in de branding, de nachtlijke,

 

maar ik weet ook niet wat is

 

in die geluidjes,

 

die twee, die drie,

 

die losse geluidjes,

 

muzieken zonder verband, -

 

maar de kamer

 

waar 'k zit

 

bij de stug-houten wieg,

 

wordt natuur, en 't lallen van fluitjes...

 

één toon...

 

en ik schrei,

 

bijna schrei ik,

 

om die wieg en die wiegemuziek,

 

die mijn kind laat gaan,

 

als ware ze een diertje,

 

na-toe aan den slaap - vlak voor den slaap...

[p. 290]

II

Ik draag mijn kind...

Niets in mij gudst hoog

als een gudsende zee;

ik voel de eeuwen niet,

zooals heldhaftige vaders,

wentlen en barnen

in dit mijn kind.

Toch ben ik tevreden

als ik haar draag -

en soms, zonder reden,

kus ik haar plotseling

op 't jonge vel,

en als ze schrikt

moet ik lachen -

ik kus ze zachter...

eerst was ze onwillig,

dan onverschillig...

z'is als een vrouw,

benieuwd

en weigerachtig.

III

Als ze drinkt,

dat moet ge nog weten

staan haar teenen,

waaiergewijs, van mekaar.

Ze trappelt licht weg;

het heele lijfje

drinkt mee.

IV

Slapen en drinken,
dat zijn haar besognes;

[p. 291]

 

ze doet ze gewichtig

 

met den ernst van den eenvoud.

 

Soms kan ze de warmte

 

van de moeder niet meer weerstaan

 

en ze zijgt in den slaap.

 

Toch houdt het zuigen

 

niet klakkeloos op -

 

zóó zuigt een dier

 

als 't is

 

pasgeboren

 

nog blind!

V

Vele uren
reist ze in den slaap,
het land van het licht
zonder schakeering;
Veel keeren lacht ze,
en weet niet waarom...
het is de dans
van het Leven, die in 'r begint;
de stille zoelte
misschien vóór stormen.
Soms zie 'k haar varen
op een grauwende zee -
soms speur 'k haar treden
door 'n laan naar 'n huis,
waar de Droom is, verstild van geluk,
klaar van geluk.