De Stem. Jaargang 4

[p. 223]

Verzen
door Johan Theunisz

I
‘Steppe-skizze’

Luchten dreigen. Onweer.

Langs de steppe

dreunt de donder. In de rotsenkloof,
diep-verdonkerd, kaatst de klankenkoorts
nog verhevigd.

Wind giert in het veld van neergeslagen
tuilgewassen. Sidd'rend leeft het land.
Uit verzonken plassen opgedragen,
wellen dampen, sluipend naar de vlagen,
en verdwarr'len tegen 't rulle zand.

Koortsgeteisterd breekt uit wolkedekens
't wreed-gewond gelaat der zieke maan.
Hoog in 't zieden van de zandorkaan
heffen wolken brandgemerkte teekens.
Bergen wank'len, went'len en vergaan.

In de rotskloof, smal, en diep-verdonkerd,
kaatst de klank der donderslagen voort.
Dampen walmen waar een vijver flonkert.
Luchten dreigen. Uit het veld van tuil-
stengels, wreed-gehavend, fel-gestoord
in hun stijgend bloeien, krast een uil.

[p. 224]

Dorpen

Waar 't dorp uiteenvalt klimt de toren,
half verhuld in loof. Verloren
snellen huizen verder naar den einder
langs het roerloos veld. De lijn der
lucht, ontworsteld aan de hoeven, breekt
in verre dorpen, waar het blauw verbleekt
als schemergrijs; de perspectieven
sluipen aarz'lend verder. Zilvercirkels klieven
het landschap, golvend, breed van lijn.
Het dorp verlaten in den middagschijn.

Uit ravijnen schieten populieren,
sidd'rend, overslank, ontsteld-nerveus.
Plots dit dorp, gehucht, uit bodemkieren
òpgestolpt. De kerkfragmenten vieren
d'avondstond, vervallen en poreus.

Ruige steilten, overwoekerd, sleepen
't landschap verder. Dorre boomskeletten
tasten klam-begeerig aan de reepen
licht, die d'afgematte einder grepen
in het doolhof van hun netten.

Boomen, gewelfd tot een poortgebouw,
waarna veel ruimte: voorportaal;
en straatjes, scheefgezakt en nauw.
Boven het water, een vlak metaal,
steigert de weg in gedurfd ovaal.
De huizen oud, vervallen, grauw.
Ramen hol-oogig; en boomtronken kaal
en stug. Maar 't water glanst opaal.

[p. 225]

Middag

Het zwoel-zwaar, wee parfum der late violieren
beangstigt als een droom van nauwelijks ontgaan.
En tulpen, fel als vlammen in d'ovale bedden,
verschroeien 't week gazon en 't leven van de laan.
't Opaal des hemels en van 't speelsche water, redden
ternauwernood hun scheem'rend blauw.

Als dol, als stieren,

berennen breed de velden 't groen der populieren,
die d'einder torsen als een al te zware last.
Onmachtig, raad'loos drinken d'ingedoken huizen
de brand der zon, de gloed van 't veld, die wast en wast.