De Stem. Jaargang 4

Varium
Een subliem moment van Nic. Beets

Niemand zal ons euvel duiden wanneer wij Nic. Beets niet tot onze sublieme dichters rekenen! Des te verwonderlijker is dit ééne moment, dit liedje! Hoe men het wendt of keert, hoe men 't ook met verwondering bestaart, we kunnen dit liedje niet anders dan subliem noemen: ontslagen van alle klankenzwaarte, nachtmuziek als een zucht zoo zacht! Wie vindt ons, in die vele rhetorische bundels van Nic. Beets, nog een equivalent? Het is ons tot nog toe niet gelukt.

‘De Moerbeitoppen ruischten’;

God ging voorbij;

Neen, niet voorbij, Hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde

En sprak tot mij,

Sprak tot mij in den stillen,

Den stillen nacht;

Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en ontstelden,

Verdreef hij zacht.

Hij liet zijn vrede dalen

Op zielenzin;

'k Voelde in zijn vaderarmen
Mij koestren en beschermen

En sluimerde in. -

Den morgen die mij wekte

Begroette ik blij,

Ik had zoo zacht geslapen
En Gij, mijn schild en wapen

Waart nog nabij.