De Stem. Jaargang 4

[p. 96]

Verzen
door Achilles Mussche

't Geluk, dat ik zoek

De aarde wordt nu zoo schoon van ontluiken en baren,
zóó schoon om er droef bij te zijn;
haar kinderlijke extasen en haar moeder-gebaren
wekken in mij vreemde pijn.

Bloemen in zon, vooisjes in 't zoetst van lenteloover,
weleer uit 't volst van mijn hart bemind,
er moet een muziek mij zijn van dieper-kwellenden toover,
die mij met tranen en kussen al dooreen verblindt.

Mijn hart lijdt honger aan essenties en uitersten,
naar heemlen en afgronden reikt mijn hart,
't wil van alle vreugden de zuiverste,
van alle smarten de hardste smart.

Ik zoek een geluk, dat mij bewuster en vroeder
zegent met psalmen, uit volten van beproeving gegroeid,
een geluk waarvoor ik lijden kan als een moeder,
uit duizend wonden als een bloem ontbloeid.

Méér dan een engel, die van pijn en berouw de schrijningen
nooit belijdt en zijn hart eeuwig aan onschuld klampt,
ben ik: een mensch van heimwee en worstelingen,
die zijn licht uit den donker stampt.

[p. 97]

De wreede schoonheid der lente

De nachten, waarin de sterren der lente openbreken
en de winden bezwijmend worden van roken zoet
en muziek, maken mijn hart zoo zwaar van ontbreken
en als een zee zwellend van heimwee mijn bloed.

Hun overvolheid schrijnt mij leeg van ontberen,
in hun klaarte lengt zich mijn schaduw uit, hun stilte rijt
open brandender al de kwetsuren van mijn begeeren,
hun glans verdiept den donker, die mij van àl helderheid scheidt.

Alle schoonheid der aarde, wanneer zij rijst blinkend
van sterren en bloemen, alle muziek die de lentewind
wekt in wolken en wouden, ben ik rillend drinkend
in één bitterheid, omdat alle harmonie mijn verscheurdheid verblindt.

Mij zijn de bloesems der hoven, mij zijn de koren
van hun lokkende vogelen verraderlijk en wreed;
zij kwellen mij met heugenissen in één hunkering herboren
en 't leed des ballings, die zijn vaderland nooit vergeet.