De Stem. Jaargang 3

[p. 879]

Verzen
door Wies Moens

I Pastorale

Zoals Gij de wolken aanblaast
uit de volle zeehoek:
een leger muziekanten
met doedels en schommelende blazoenen!

Wij in dit dal
- met onze vrouwen, met onze pijpen uit welriekend hout -
de heuvelen rondom: één val
van groen en klinkende vogelzang.
En de kavalkade der Lente
diep in het land.

Op de kalme hemel voert Gij de wolken aan:
eskader van lichtgezeilde boten.
Grote, exotiese schatten brengen zij mee,
tapijten van oriënt, kralen en papegaaien,
en specerijen waarvan de geur
een gans jaar lang omwaart in het huis.

Al dat nu moeten wij vangen
met onze ogen
en in ons groot hongerig hart

[p. 880]

 

dat als een kind zijn vader komt toegevlogen,

 

U, Heer, over de bergen en dalen,

 

het musicerende land,

 

en de baren die dragen

 

van Uw voet de lichte aanraking, goudvinnen van Uw mantelrand!

 

 

 

De donkere boeren op het veld

 

zullen wij luid begroeten

 

in een Harbalorifa dat helmt over de verten zo rond en wijd,

 

de landman die de bruine hofpoort binnenrijdt

 

met de gothiese boog van zijn rug

 

en de glimmende schonk van zijn merrie

 

gegoten in avondbrons.

 

 

 

Als het wolkefestival is opgerold

 

- priesteren die hun kazuivels bergen tot morgen -

 

Heer, neem het duister land als een kontrabas aan Uw knie;

 

speel Uw wiegelied vóór het heim der mensen a giorno!

II Lof der armoede

voor bert goris

Sprakeloos verdrinken de dichters in dit donker getij! -
Ik weet niet of een van de vele toeristen
tans in de stad met wimpels en doedelspel
er aan denkt: te kopen dit allernieuwste boekje van mij;
of een van hen dit meedraagt, een die zich moeite geeft,
en, thuis weer, zeggen zal: Dit is een klank

[p. 881]

 

uit het land dat ik heb doorreisd,

 

hoor daarin: de zee en het vlakke veld,

 

en hoe het lied van de vele karieljons er uitsterft

 

in de benauwde stegen achter de torens.

 

Ik wil een jong gebaar zijn naar de hemel,

 

een gebaar uit de kreupele straten

 

waar zelfs het goud van de zon onbekend is:

 

koopwaar die de toeristen met ponden betalen

 

op de pleinen!

 

 

 

Die mijn huis in en uittreden

 

zijn wreed-geslagen door het leven

 

en de zonde die aan dit leven knaagt

 

als wormen aan de vrucht.

 

O, de blijde vrucht, ééns aan schuldeloze mond!

 

(Nu bijten hun vale tanden het bruine brood

 

van iedere-dag-gelijk, het harde brood!)

 

Des komt over mij zoveel verdriet:

 

om wille van dit hart als een kathedraal

 

waar állen omgaan naast mekaar.

 

Madonna, zie deze bloemen waarin zoveel handen hebben geroofd,

 

zij zijn van mij: dragen zij niet nog

 

in hun binnenst hart de geur van al mijn dagen, nachten

 

u toegewijd?

 

 

 

Eens, God, waart Gij arme soldaat

 

die nevens mij sliep.

 

Hij heeft mij gedekt met zijn mantel

 

zijn volle veldfles aan mijn lippen gezet.

 

Doch ik had niets voor hem, niets!

 

Daarom was het dat Uw armoe

 

mij toedekte: ik kan de sterren niet tellen,

 

de sterren die ik uit Uw handen heb opgeraapt.

[p. 882]

 

De merel in de perelaar, hij is mijn broeder,

 

zijn plunje, zijn slag,

 

en het groot verdriet onder de maan

 

waarom de kromme appelaar lacht.

 

Ik zal mij door kinderen laten vangen

 

met een made in een diep glas.

 

En weet: die als de merel was

 

hij moet zijn boom verliezen, zijn wolk, zijn tak,

 

zijn ganse gorgel in de mensen zingen!