De Stem. Jaargang 3

[p. 598]

Tien kwatrynen
door Plasschaert

1

Het bosch verjongd, droeg loof en nachtegaal;
wij liepen bloeiend-zinnend door het ritslend groeien;
de dingen waren muzikaal tot aan 't vermoeien,
en d'avend zeeg; wijd-open stond der starren zaal.

2

portret

Wat lange honger en wat lang verwachten,
wat hopen, en hoe onverzadigd zijn!
hoe 'n droefenis bij dag, hoe 'n droom in nachten;
hoe 'n zucht om eindelijk vertroost te zijn!

3

portret

Een mild-verborgen lach, een wachtend vreezen,

een rank bewege' als wind-gezwiepte boom;

een trots natuurlijk, licht-geroerde schroom -

een kussend aanzien, een gewillig-wezen.

4

Uw lange hand lei onbevreesd zich zacht op mij,

(geen blad valt wankeler in langen herfst,

geen overreding dringt meer stil in 't hart)

de tijd werd traag; de ziel, opwiekend, wist zich vrij.

5

mortis hora

De dag, dat wij de verste reis beginnen,

zal blank zijn van een rustig koelend licht;

de drang zal over zijn der felle zinnen,

en iets zal zacht zijn, dat nog zachter zwicht.

[p. 599]

6

Wij weiden onze lammren tot zij stil zijn,

verzadigd starend langs het grijze gras;

de wolken aarzlen; de wind verstilt zijn bas,

de maan komt op - hoe teer de dingen pril zijn!

7

De luchtge en open rozen en deez anjelier

maken de kamer verfijnder dan een tuin:

en hier, zooals in 't laat beschaduwd duin,

beleven dingen 't mysterieus vertier.

8

Adieu, de zomer, die te kort was, gaat nu deizen;

het hart verlangt naar stilte en naar een boek;

de ziel is thuis voor lang en mild bezoek;

en zoet groepeeren herfst zich, stilte en gepeizen.

9

Ons hart op zoek - wie vindt zijn pad?

wie bet de voeten, d' oogen mat?

wie vindt, wat ik niet meer bedacht?

wie spreidt voor slaap de volle vacht?

10

landschap

De nacht was blank-bevracht van klare starren,

de stroomge zee ontving 't wijd licht der maan;

de branding zweeg, en stilte bouwde 'n baan,

die lag van 't blauwend strand tot waar de nevels marren.