De Stem. Jaargang 3

[p. 426]

Souvenir apathique
door Dop Bles

Ik zie
je ponnie
- een leugen, fijn-wulpsch, maar zachter -
en daarachter
de nacht met maanlicht er tegen
en donkere hellende stegen.
Wij
door het vlammende zwaard heengezonden,
als twee schamele vagebonden
aan 't dolen - -
apachen waren verscholen,
een doode lantaarn als wachter.

Ik zie
je mond,
verdord papaverrood,
je tanden, die
in honger groot
het brood
in stukken braken
verbrokkeld op het laken - -
en 'k hoor je klagen
wijl 't verzwond,
eer nog de nacht zou naken!

[p. 427]

 

Ik zie je handen

 

rustloos zoeken en verstranden

 

in 't doelloos uur der leege dagen,

 

of heel je tenger wezen

 

half opgerezen,

 

gebogen naar de schemering

 

aan 't lezen,

 

waaraan gedachte geenszins hing;

 

de losse vellen, vogels lamgeslagen

 

vervlarden op de grond.

 

 

 

Je oogen

 

in wimper kostbre kanten,

 

hel als brillanten,

 

en daarin

 

bewogen

 

zwoel de zin

 

naar giftig-schoone loogen.

 

 

 

En dan:

 

Een pad in 't bosch

 

en jij nerveus, je staat

 

de haren los

 

met bleek, te bleek gelaat,

 

wil zingen 't eigen lied - -

 

maar kan het niet!

 

je stem is heen - -

 

alleen

 

een schor geluid schroeit door het vroege uur.

 

 

 

Nu zie 'k de muur

 

met je portret

 

als danseresse bloot van voet

 

in bessenrood gewaad,

 

verloren staat...

 

 

[p. 428]

 

De straat

 

die eerste nacht,

 

je lach

 

brutaal gebaar

 

als van een slet,

 

het gloeiend vuur

 

der cigaret - - -

 

De Boulevard

 

bij 't donker doodsch plantsoen,

 

je blauwe heliotropen volle hoed

 

en in een groene gloed

 

't felijnen lijf dat zwichte

 

en op je mond

 

als droeve klacht

 

die zacht verzwond,

 

Verlaine's edel-lichte

 

poezie:

 

‘Voici - -’