De Stem. Jaargang 3

[p. 369]

Gedichten
door Johan Theunisz

I Ruïne

Maandoorbeten
klimt de puinval,
in haar steig'ren
geknakt.
Voor de reten
van de toren
lijkt de wereld
verzakt.

Naar beneden
vreemd vergleden,
in de leegte
gekronkeld,
zinken treden.
En verdwijnen
waar een water-
vlak fonkelt.

In de maannacht
wijkt het zwarte
naar een vluchtig
violet.
En de aandacht

van de ruimte

is als stilt' in
een gebed.

[p. 370]

 

Maar het maanlicht

 

overheerscht reeds

 

al de toppen

 

in 't rond.

 

En het aanzicht

 

van de wereld

 

wordt weer tee-

 

der en blond.

II Ontmoeting

Bij dagbleekt' hadden nimmer wij elkaar gevonden;
dan zouden wij gevoelloos zijn voorbij gegaan.
Maar nu, ‘wijl stilt’ aan alle dingen lag gebonden
in avondstraat, nu zagen wij elkander aan,
één oogenblik.

En 't was ons beid' of stond' aan stonden

wij voor elkanders aanzicht hadden stilgestaan.

Ik had Uw uitgestoken hand gegrepen. We gingen
tezamen verder door de avond-late straat.
Als ik verstolen even naar U blikte, vingen
m'n moede oogen Uwe lach. En vrees noch haat
zag ik meer aan Uw voorhoofd toeven. Alle dingen
vermooiden teeder om Uw wonderstil gelaat.

[p. 371]

III Dieven in een leeg huis

Langs het geheim van de eind'looze gangen,
gaat hun bewegen gebroken en schuw.
Over de trappen, in angsten gevangen,
lichtoverregend en schaduw-behangen
voert hun de stilt' met onmeetbare duw.

Achter de deuren, groot, achtloos geopend,
loeren hun oogen in 't schaduwen zwart.
Stilte, verlatenheid, wreed aan hun sloopend,
heeft hunne stemmen gebroken, en nopend
tot een gesprek zijn hun tongen verstard.

Achter de ruiten bespieden hun oogen
't trieste aspect van de ord'looze hof.
Telkens weer luist'ren ze. Waanzin of logen
meenen ze al dit gebeuren. Bedrogen
voelen ze zich tusschen stilte en stof.

't Scheefzinkend licht door gordijnlooze ramen,
Angstigt hun oogen met vreemheid en vrees.
Stilte. Dan lacht er een luid. En hunne namen
stooten verward in de stilte tezamen.
Oogen staan hard, en hun stemmen zijn heesch.

[p. 372]

IV Torens bij avond

Rank rijzen aan de porceleinen lucht
de slanke torensilhouetten,
en wetten op de horens van de maan
hun flanken en helmetten. -
Dan hebben z'haar geheel verloren;
de daken kruipen scheef omhoog.
En uit de driften van de boog
der boomen wordt de nacht geboren.
Gebroken dropt een halve wijs
dan: het kwartier. En ginder
beantwoordt traag een ander
z'n stem. De stad wordt grijs
en stil verlaten.
En telkens minder
beweeg.
De straten
leeg.