De Stem. Jaargang 3

[p. 340]

Parijsche verzen
door Dop Bles

Er is geen hartstocht schooner dan de haat
de liefde in een brand van vlammen te vernielen
zoodat in goude gloor ten onder gaat
de drang en dorst der zielen.

O vrouw, die ik beminde, zonder zoet gevlei,
die 'k minde om de nacht, en bij het dagen,
met handen die aanbaden, heb geslagen....
'k ben ver van U en daarom: medelij!

En gij zijt zonder mij, en door de straten
doolt gij alleen, die nu de honger weet
en zoo Uw oogen en Uw hart vergaten
zult gij me kennen in Uw duldloos leed.

De zon de domme dooder van de droom
liet tusschen ons te vaak zijn waarheid lichten,
't vermoeide hart moest machteloos dan zwichten,
verzoening zochten wij in streeling stil en loom.

Te vele nachten altijd saamgeklonken
in wanhoop die ons drukte als metaal.
Te vaak als bann'ling aan de weg gezonken
en denkend aan het niet verkregen maal;

Ach hoeveel dagen lagen onze hoofden
waarin geen denking zuiver rijpen kon,
verzaligd op het kussen dat wij geloofden
bleek aureool, die om ons hoofd zich spon.

[p. 341]

 

En thans te ver van U en van Uw veile panden

 

de kus van wulpsche mond, de gloed van kranke geest

 

de smaadlach van Uw oog en streeling van Uw handen,

 

o 't schaamtelooze schoon, dat huiv'rend is geweest.

 

 

 

Geweest! maar neen, maar neen, zoolang 't begeeren

 

ons hart niet loslaat als zijn laffe prooi

 

zoolang zult gij tot mij of ik tot u wel keeren,

 

zoolang ons spel slechts schendend is en mooi!

 

 

 

Er is geen hartstocht schooner dan de haat,

 

die onze liefde schroeiend zal vernielen.

 

Wij moeten verder tot marmerkil Te Laat,

 

waar niets blijft, dan gebroken nog te knielen.