De Stem. Jaargang 3

[p. 153]

De twee vaderlanden van mijn hart
door Achilles Mussche

Hoe staat de zomer te bloeien in 't herte van mijn land...
Hij steekt de dageraên aan met duizend zonnebloemen
doet de dingen van hemel en aarde in blauw en goud

openvloeien,

't licht klimt de bergen over en de sterren dansen aan

de hemeltransen

en de winden blazen de verten vol van zoete bruiloft-

muziek...

hoe staat mij de aarde nu rood van zon en pralend met

bloemen,

en hoe komen haar wijde heemlen wonderdiep in mij

opengaan

o! mijn God, gij kwelt mij te zoet met de grondeloos-

heid uwer zaligheid,

gij kust mij al te woest met al de kwetsuren uwer liefde
en nooit genoeg toch, nooit algeheel, nooit tot den

laatsten afgrond,

nooit zóó aanbiddelijk-onmeedoogend dat mijn hart is

één opene wonde van liefde

in één berning van extase versmolten in u;
er blijft nog altijd een abijs ongevuld, onverlicht; een

honger nimmer gestild

dìe in mij opslaat en breekt in mij als een zee met de

muziek van zijn tranen;

er blijft, wanneer ik bezwijmd van wierook en zon ga

knielen aan 't goud uwer voeten,

[p. 154]

 

een heugenis aan donkerder bloemen, en aan al de glorie

 

van armoe en pijn.

 

Ik ben als een viool, waar de vingertoppen van God

 

al de deiningen van zijn mysteriën op lokken

 

tot vloeden van muziek;

 

ik ben als een bloesemend bosch in de kussen der lente

 

herboren

 

waar God met al de geuren zijner winden in ritselt en

 

speelt;

 

maar ook zijn in mijn hart eenzamer snaren gespannen

 

waar geen hemelsche streelingen melodieën doen uit

 

opstaan

 

als dageraân van geluk,

 

snaren die alleen de liefkoozingen van honger en smart

 

verstaan

 

en wier adems als rythmen van onrust door de nachten

 

der aarde gaan.

 

Ik ben niet alleen, o sterren, het kind van de lokkende

 

tooverijen uwer gouden bivakken,

 

ik heb honger geleden en geweend in steegjes waar gij

 

niet binnenkomt;

 

gij zijt niet alleen, o God, mijn vaderland waar mijn

 

heimwee naar trekt -

 

er is nog een ander vaderland van dorre rotsen en steile

 

paden,

 

van stinkende stallen en kleumende menschen, waar ik

 

voor sterven wil.

 

Ik ben maar een straatkind van een dag en nacht ron-

 

kende fabrieksstad

 

en ik heb als kind gesjouwd in 't orkaan van donderende

 

dokken,

 

ik heb gespeeld met het stof en de modder van greppels

 

zoo teer als met witte bloemen

 

en de vuile schotels van mijn moederken gewasschen

 

als blinkende sieraden;

[p. 155]

 

's avonds kroop ik naar bed op den zolder bij de muizen

 

die mij kenden en speelden met mij,

 

toen stond telkens opnieuw de drift om de kimmen te

 

zien in mij op

 

en 'k wrong mij door het dakvenster: dan tuurde mijn

 

ziel over de wereld,

 

één panorama van rooie daken - maar de vleermuizen

 

scheerden langs mijn hoofd

 

en zij brachten mij het eerste teeken van uw eeuwig ge-

 

heimnis, o God.

 

Ik ben maar een sjofel kind van grommende fabrieken

 

en dokken,

 

ik ben maar een kind van veel honger en een beetje

 

vreemde teerheid en oneindige opstandige liefde,

 

ik ben maar als een arme bloem van de straat.

 

Nu spant gij, o God, de hymnen van uw leeuweriken

 

boven mijn hoofd

 

en stelt uwe sterren als bloemen langs de wegen mijns

 

levens;

 

maar in mijn bloed speelt onstilbaar de muziek van ma-

 

chines en kranen

 

en mijn hart onderhoudt de herinnering aan al den don-

 

ker van weleer.

 

O gij verre vogelaar van de metaphysische kimmen,

 

die mij zoo vleiend zoet lokt op de fluiten der

 

winden,

 

neen neen! ik kan niet uitvliegen naar u alleen

 

en mij voor eeuwig gevangen geven aan de zaligheid

 

uwer liefde alleen,

 

ik kan niet alleen gelukkig zijn, en ik heb zoo'n wroe-

 

ging, o mijne broeders,

 

zoo'n berouw over 't minste uur van eenzaam heil,

 

wijl gij zwoegt en hongert daarbeneân.

 

Ik moet mijn deel hebben van onrust en pijn,

 

ik moet mijn eind weegs gaan doorheen de woestijn,

[p. 156]

 

omdat ik, o moederken, de erfenis draag van al uwen

 

strijd

 

en uw offervaardigheid.

 

Mijn hart is op zoek naar een heroïsch liefdelied

 

om het 's nachts aan de zoldervenstertjes van jochies en

 

weesjes

 

te joedelen als een vooizeken van den meie;

 

mijn hart, met al den honger van zijn kussen,

 

met al de loutering zijner tranen,

 

is op zoek naar de apotheose van God

 

in de bevende vuile handen van een besje;

 

mijn hart is, van kimme tot kimme, van af grond tot af-

 

grond,

 

zoekend het pad naar gansch God en gansch den mensch

 

in ééne en dezelfde liefde.