De Stem. Jaargang 2

[p. 882]

Vlaamsche psalm
door A.J. Mussche

Over mijn land en de droomen-bosschagiën van zijn

wierook-brandende zomerdagen,

eens gouden-couleurig van koren en zon,
zijn àl lichten doodgegaan;
over de akkers, waar vroeger leeuwerken jubilaciën

hebben gedragen,

en de sterren huppelden als meidekens en schommelden
òp en neer van horizon tot horizon,

wie heeft er de bloemen, wie heeft er de sterren in

donker weggedaan?

Mijn land ligt eenzaam als een verlaten moeder in

waaknachten,

blind van tranen en 't hart van klagen en honger

aangedaan:

zij werd verraden en overgeleverd door trouwelooze

lijfwachten,

men heeft haar dochteren de gouden-slepende haren

afgedaan

en haar zonen als vosse' opgejaagd en gevangen
en haar zwaaiende banieren halftop doen hangen
en alle die bloemen en alle die sterren in donker

weggedaan.

O Vlaandren, dat de dageraên eens kwamen wekken

met der koewachters hoïo-geschater,

en de avonden wiegden u in slaap op de liefdeliedjes van

uwbeiaardiers, verscholen als nachtegalen tallenkant,

[p. 883]

 

en God die u droeg als een moeder haar kind op zijn

 

liefde-sterke hand,

 

o Vlaanderen, hoe zijt gij nu mat als een bloem zonder

 

water,

 

hoe eet gij nu 't brood uwer tranen en zit langs de wegen

 

in schaduw gekleed,

 

en alleen kleine luiden en arme poëten zijn gansch met

 

uw leed begaan,

 

maar anders ieder die klapt met de hande' over u en

 

iedereen die u vertreedt,

 

want al uw bloemen en al uw sterren zijn in donker

 

weggedaan.

 

 

 

Er bloeien niet anders meer dan kruisen

 

in 't hart van mijn rood-geschonden land

 

waar de morgen boven opstaat bibberend en zwart

 

uitgebrand

 

en de smarten hun knuisten op neder buischen,

 

op honger en dood gerythmeerde discant.

 

Daar breken veel mannen en hooge witte vrouwen

 

hun hart in een cel onder lofzangen stuk,

 

hun glimlach als een ochtendster blinkend gehouen

 

aan den einder, waar serafijnen ontsteken nieuwe meien

 

van zon en geluk.

 

 

 

Buite' op de donkere posten, staan, makkers, wij allen,

 

en blazen uit de schansen naar de sterre-transen ons

 

eeuwig rebellierefrein,

 

blij wetend dat zooveel oogen moeten breken en

 

zooveel harten nog stil vallen,

 

eer de landen één lente van bloemen en de kimmen vol

 

zonnebanieren rood en goud gehangen zijn.

 

 

 

Heer, hef uwe liefde als een harp en bazuin boven

 

doodverstilde valleien

[p. 884]

 

en voer die in boeien gevangen zijn uit,

 

doe onze hoven en haarden gedijen,

 

zend onze kudden in morgenrood weien,

 

zet ons als sjouwers aan den arbeid uit

 

om te bouwen aan de wereld als een orgel vol halleluja-

 

geluid.

 

 

 

Als van leeuwerken, pijlen van zon en muziek, de

 

jubileerende hemelvluchten,

 

klimt ons hart de bergen over naar het Thabor van

 

de Daad

 

en staat aan de gloed-ontstoken lente-luchten

 

met roode banieren de dageraad.