De Stem. Jaargang 2

[p. 503]

Drie sonnetten
Door M. Roelants

I

Mocht gij uw hand stil door mijn haren laten glijden,
en kalm met uw groote oogen door mijn tranen zien,
gij zoudt u zelf in mij erkennen en misschien
zoudt ge u, om de door mij bestreden min, verblijden.

Doch ik wil moedig, ofschoon moede, verder strijden,
u streng den glimlach van een vage vriendschap biên,
uw mond afwijzen als een vrucht die 'k niet verdien
en, trotsch om dit versterven, de eenzaamheid blij lijden.

Want uw bemind gemoed is al te puur van vrede
dan dat mijn kus uw ingetogen luister deert
of mijn ontbonden drift u smartvol zou ontroeren.

En mooglijk vond ik niet de dagelijksche bede,
waarmede een rustig hart zijn heilige vereert,
noch kon ik uw geluk naar veilge verten voeren!

[p. 504]

II

Ik zwerf in 't duister over 't luide en woelig land,
zoo, dat mijn moeizaam hart verzwaart en wil versagen
en dat ik wou gaan liggen op het dorre zand
zonder nog ooit te zoeken of den weg te vragen.

Maar u heb ik uw ziel in vast geloof zien dragen
gelijk een bloem waarin een gouden vlamme brandt;
de nacht werd stil: een trage ster ging plechtig dagen
en op mijn gloeiend hoofd streek zacht een koele hand.

Ik heb u lief: doe mijn verblinde oogen open
en ga mij voor met dat oneindig-teeder licht
naar de uitgestrekte velden en de kalme hoven.

Leer gij me op 't beter leven na dit leven hopen,
leer gij me hoe 'k mijn blik óver den einder richt,
leer gij me needrig bidden en in God gelooven.

[p. 505]

III

Wij varen... Luister naar dit windenzachte glijden
en voel over uw haar, uw handen en gelaat
den licht-vriezenden adem van de winter-weiden,
die op een kalme deining over Vlaandren gaat.

Zie 't Breughel-land zijn donkre vlakten openspreiden
in 't rozig licht, dat rond de zon in ringen staat,
en de oude, kromme boomen die in rijen schrijden,
als maagre wandelaars in stoet op trage maat.

Wij drijven zwijgzaam de vervroren stilte binnen,
ons lippen schijnen klaar van glimlachs blanken sier:
de Leie mocht ons hart van alle koorts verlossen.

Wij naderen bedaard de zwarte dennebosschen:
vast zal aan gindsche bocht 't avondgelui beginnen
en spiegelt zich een witte kerk in de rivier.