De Stem. Jaargang 2

[p. 256]

Gedichten
door Mr. L. Ali Cohen

Veel eeuwen zijn nu in mij luid geworden,
In velerlei gestalten ga ik peinzend rond -
Dit leven laat mij los - daarin verdorden
De schaamle schatten, die ik daaglijks voor mij vond.

Zie thans hoe 'k in mijn tuin heliotropen
Zamel... hoe geurt van ziek verlangen de jasmijn!
Maar in mijn oogen, die zijn bloed-beloopen,
Glanst van een matelooze lust de schrille schijn:

Eens was ik priester-koning, en de knapen
Dansten extatisch mij hun vreemden zwoelen dans -
Eens was ik slaaf van Perzische satrapen
En moest ik aan hun geil gent mij geven gansch -

Nog weet ik hoe mijn zijden haren geurden
Toen ik den Doge diende, die zoo dol van lust
Was, dat hij zijn steeds starre trots besmeurde
En mijn granaten lippen zocht als laatste rust -

Vol wreede wraakbegeerte wilde ik woeden
Tegen de ketters van de heil'ge Moederkerk,
Ik liet hen geeselen met scherpe roeden
En vond een sombre wellust in mijn beulenwerk -

In gouden glorie Zonnekonings-page
Danste ik met schoone vrouwen vol hoflijken zwier
En minnekoosde achter een bosschage...
En ik hanteerde meesterlijk mijn rap rapier! -

[p. 257]

 

Broeiende brand van revolutie-vuren

 

Dreef mij voort onder 't àl-verwinnend rood,

 

Een wanhoop loerde in al die wilde uren

 

Toen wij duizenden zonden ten schavotten-dood -

 

 

 

...Ik zwerf langs verre godverlaten wegen,

 

Mijn stam is uitgeworpen en altijd vervloekt,

 

Ik vlucht en bedel angstig en ik zegen

 

Wie even medelijdend in zijn zakken zoekt...

 

 

 

Nu zie ik - was dit in ditzelfde leven -

 

Mij moeizaam, zwaar-bepakt, marcheeren als soldaat,

 

En mijn gedachten, die van liefde beven,

 

Wieken naar wie hun lied koel-onbewogen laat...

 

 

 

De nacht is bloeiend om mijn wakend droomen,

 

Ik huiver en vind 't hopelooze smachten weer

 

Dat aller dagen druk in mij doet komen -

 

Maar in mijn tranen weet ik dat ik, treurend, leer.

‘Mijn vader was een priester,

Mijn moeder was een hoer -

Ik ben hùn zoon... wie kiest er

Zelf 't lot dat hem weervoer...

Tusschen de veile meiden

Werd ik een schoone knaap

Mij suste in lust en lijden

Een moede vrouw in slaap -

En voelde ik vaak heur monden

Vreemd-wild op mijn gezicht

Dan wist ik - jong - de wonden

Die haar hadden ontwricht.

[p. 258]

 

Zwervende werd ik ouder

 

In een verdorven sfeer

 

Steeds zag 'k de stad vertrouwder,

 

Mijn leven nam geen keer -

 

 

 

Tot eens één die kwam zoeken

 

Voor zijn ziek hart een troost

 

In de al te duistre hoeken

 

Waar bittre liefde poost,

 

 

 

Mij zag en zeer ontstelde -

 

Ik lachte, maar hij lei

 

Zijn handen op me... er welde

 

Iets ongekends in mij.

 

 

 

Hoe zal ik zingen van de

 

Dooltochten aan zijn zij,

 

Zijn waanzin en mijn schande,...

 

Het is allang voorbij.

 

 

 

En 'k dwaal weer door de straten,

 

Bedel, ziek of gezond,

 

Ik zie op de gelaten

 

Der menschen wat mij schond:

 

 

 

Dat 'k slaaf ben van ellende

 

Schandelijk de uren slijt

 

Alsof ik zelf kan wenden

 

Het leven dat ik lijd...!

 

 

 

Mijn vader was een priester

 

Mijn moeder was een hoer -

 

Ik ben hùm zoon - wie kiest er

 

Zelf 't lot dat hem weervoer...’