De Stem. Jaargang 2

[p. 116]

Avondwandeling
door Henriëtje Baart de la Faille

Neen, 't was geen zonnige avondgang,

Verscholen was de zon reeds lang,

Lang voor het Vesper-uur.

De lucht was grijs en guur

de wind,

Geen kind

Liep zingend door de laan,
Waardoor ik naar het bosch wou gaan.

De menschen schenen niet zoo zorgen-vrij,

In tuintjes werkten zij aan zij

wel man en vrouw.

Zij werkten gauw,

En stutten erwten, boonen.
'k Zou hier wel willen wonen

Dacht ik onder 't gaan,

Zoo'n huisje dat zou staan
Midden in 't wuivend koren,
Van achtren en van voren

het wijde veld.

En dan, je telt

Zoo buiten de regendagen niet
Als in een stad. En ook, je ziet

Al 't eerst begin

Van ieder ding

[p. 117]

 

Dat schuchter weer gaat bloeien.

 

Ja, voor het zelfs gaat groeien

 

Heb je het, dunkt me, al gespeurd -

 

Ruik toch, hoe hier alles geurt -

 

Zou 't oudje, krom, gezeten

 

Voor lage deur, dat weten?

 

Geniet ze er van?

 

Och neen, ik kan

 

Op 't rimpelig gezicht niets lezen.

 

Ontroering niet. 't Lijkt een verschrompeld wezen

 

Dat sterven gaat.

 

En als ze staat

 

En moeilijk schuift naar huis,

 

Als sleepte ze een kruis,

 

Hoorde ik haar heel diep zuchten...

 

Donkre onweersluchten

 

Hingen om 't sparrewoud.

 

't Werd stiller nog en koud.

 

'k Liep door diepe voren

 

Langs 't paarse vroege koren.

 

'k Ging dan door 't hek in 't bosch

 

Onhoorbaar over 't mos.

 

'k Legde mijn hoofd maar neer.

 

Zoo sterft deez' dag dan weer,

 

peinsde ik stil...

 

naar 't schijnt - uit eigen wil:

 

Een kleine eenheid

 

In groote veelheid.

 

Een op zichzelf volkomen ding,

 

Het is gekomen zoo als het ging

 

In stillen eenvoud.

 

O, ik weet, ik houd

 

Van die stille dingen, die komen en gaan,

 

Waarbij je zelf wel lang moogt blijven staan.

 

Ze komen

[p. 118]

 

Als droomen

 

Meest ongedacht. - Als een kostbre schat

 

Die je vindt aan den weg. Ik wou, ik had

 

Alle die simp'le dingen bewaard door 't drukke leven...

 

Want, zooals herinnering aan geurigen lentedag vreugd kan geven

 

Nog dagen, jaren lang,

 

Zoo had de vreugde-zang

 

Van menigen kleinen zanger

 

Wel veel schooner en langer

 

Kunnen ruischen door mijn ziel.

 

Maar menige schat die 'k vond, viel

 

Uit mijn hand. En menig lied ben 'k vergeten -

 

Als 't oudje, dat stom voor haar deur gezeten

 

Niet luisterde naar d'ouden zang.

 

Maakte dat haar laatste gang

 

Naar huis zoo zwaar?

 

Want 't is immers waar

 

Dat alle zuivere tonen

 

Die we hebben meegenomen,

 

Door onzen doodszang zullen klinken -

 

Totdat ze eindlijk mee verzinken

 

In 't niet?

 

 

 

De lucht werd minder zwaar -

 

In donkre hei - hier en daar

 

Lichten op de gouden vlindertjes van de brem.

 

't Luisterde al naar de avond-stem.

 

Een zacht-roode schijn

 

Moest nu zichtbaar zijn

 

Ver. - Achter de boomen

 

Zag ik rossen gloed door de wolken komen.

 

Als een lichte brand

 

Viel die op 't land. 'k

 

Moest weer gaan. En stille dingen stil laten staan.

[p. 119]

 

De leege stoel, waar 't oudje op had gezeten,

 

Stond nog eenzaam voor de deur, vergeten. -

 

De late avond werd stiller dan stil. Nergens zaten

 

de menschen meer voor 't huis te praten.

 

De tuintjes lagen verlaten,

 

't Scheen alles wel te slapen

 

Stiller dan stil.

Londen