De Stem. Jaargang 1

[p. 425]

Drie gedichten
door Wies Moens

I

O mijn vriend,
wanneer je stem gaaf opgaat
in de deemstering
als de blauwe rook van je pijp;
wanneer je lach stijgt
als een kleurig ballon:
breekt niet zo door de galmgaten
slag van de angelus-bel
die hoog verdwaalt over de stroom?

O mijn vriend,
wanneer je ziel is
als een kristallen schaal
waaruit mijn woorden,
wonder vingergetokkel,
lokken
hel-tinkelende tonen
klaar als waterdroppen.

Lichte akrobaten zijn
onze ideeën over de wereld!
Zweefrek-gymnast,
bont als paradijsvogel,
hij waagt de sprong:

topaas
joepende uit de ring!

[p. 426]

II

Herinner je, kameraad,
hoe wij waren bij mekaar:

als onze woorden opschoten over ons:
palmen die de hemel open wuifden!

Herinner je dit lange zwijgen dat liep door de nacht
als de golfstroom door de Oceaan!

De luister van de Grote Beer stond in het Noorden,
Verleden-zwaar dreef onze kaan.

Als ik en jij dreven op wonder-aarde -

lijk de Adam van Michel-Angelo
die zijn wijsvinger reikt aan de wijsvinger van God!

[p. 427]

III

Dag wil niet van ons scheiden:
de stroom en de bomen houden hem vast.

God spreekt uit het brandende braambos:
ik houd de witte vlam van je handen in mijn handen.

Waar onze gedachte de hemel doorboorde
sprong onze ster op als een wit hert;
blauwe druiven omkransen zijn gewei.

Je zijt als een hoge fluit vol zoete wijn
die de avond aan mijne lippen zet.
Je mond is warm als een vogelnest!