De Stem. Jaargang 1

[p. 385]

[Mei 1921]

De nieuwe lente
door Achilles Mussche

De nieuwe lente is in mijn hart als een klagende honger

gekomen

met zijn jubileeren zoo rillend-zoet en zijn maan-avon-

den al te klaar,

hij heeft mij bevangen met zijn duizelende dieptens en

hemel-verten en mij genomen

als eene rozenbloem, van wierook en minne zwaar.

De nieuwe lente doolt als een angstig heimwee de

blauwe bergen over,

hij hangt den nacht vol mysteriën van sterren, hij spreidt
de kimmen al verder open en vult met hei-donker

bloemen-getoover

al mijn valleien, droomen van zon, en mijn waranden

meer altijd

met aromen die mij bezwijmen en o! die sterren on-

bluschbaar en de verten, wijder altijd.

De nieuwe lente zingt met leeuwerke' en schalmeien en

nachtegalen

en de dag is vol en de donker zwelt van al vooizen en

melodien

en de bloemen staan als een al-couleurige tooverbrand

in de weemlende dalen...

o! kon ik nu tusschen de sterren heen almaar verder

altijd verder zien!

[p. 386]

 

Het is iet anders dan de bloemen van alle wegen

 

waarnaar mijn hart de dagen afzoekt van einder tot

 

einder altijd weer,

 

het is iet anders waarvan ik in tranen ril,

 

iet anders dat legt mijn honger stil,

 

iet anders dat lacht mijn heimwee tegen

 

keer op keer, altijd weer altijd meer.

 

 

 

Het is hier alles maar schijn en prelude en metamorphose

 

van de liefde, die mijn hart dag en nacht verbrandt:

 

gespelen, waar zijt gij gebleven? en sterren die vallen,

 

en rozen

 

van éénen noen al voorbij - o! waar is, waar is mijn

 

vaderland?

 

 

 

Van morgenster tot avondmaan ben ik doleerend door

 

de wijd-jubileerende landen:

 

fluister mij 't antwoord in voor de Sphinx, ontsteek de

 

sienjalen boven den afgrond

 

en stel de zon als een gouden monstrans boven 't don-

 

ker-schaduwend gebed mijner handen,

 

lesch mijn eeuwigheid in de uwe, o Eeuwigheid, ik een

 

fontein uit uws harten grond.

 

 

 

De nieuwe jaren komen in, donker-klaar, en onstilbaar

 

bespeelt mij de discant van mijn bloed

 

en steeds, door zonbebloemde en wildsneeuwende sei-

 

zoenen

 

ben ik op zoek naar de liefde die mijn weerbarstig hart

 

breekt en opendoet,

 

dat het met tranen klaar en meie-zoete zoenen

 

glimlachend in iedren mensch zijn bloedeigen broeder

 

groet.

[p. 387]

 

De nieuwe lente door al rokende bloemenbosschagiën

 

met zoetverdoovende temptaciën

 

mij zwijmzwaar omvangend in bernende extasen en mij

 

bedwelmend blind

 

van zon en ziek van liefden, heeft mij vervoerd naar

 

heemlen-belovende jubilaciën...

 

o! opgaan, o! vergaan in de sterre-doorzongen muziek,

 

waar de honger van mijn hart zijn verzadiging

 

vindt!