De Stem. Jaargang 1

[p. 251]

Twee psalmen

I

Vader, Gij zijt voor een als ik te goed, al te eindeloos goed.

Gij overstelpt mij met de visioenen van Uwe geluks-paradijzen

en Gij bespeelt mij als een doedelzak met hosannah's en liefde-wijzen:

zie mij, ik doorschater den nacht als een zingende vulkaan met den rooden psalm van mijn bloed.

Gij roept mij: ‘Zoon, Ik ben uw Vader!’ - en ik kom met mijn hart aan 't altaar Uwer zon;

vul Gij mijn hart met het vuur Uwer liefde en het reukwerk van Uwe zegeningen -

dan ga ik óver de dageraên heen, naar waar de menschen zijn diep in de schemeringen,

en stel mijn hart vóór hunne voeten tot zij stil zijn in aan-bidding, als een horizon vol zon.

Gij wenkt mij - hier ben ik, Vader, geheel, alleen van U; waar zijn de stallen om uit te mesten? waar wordt gehongerd en geleden?

waar staan de barrikaden, in den zwarten nacht blank als gebeden?

O benedijd mij, Vader, met al wat hard is en bitter en ruw;

[p. 252]

doorkerf mij, verteer mij met de bliksems van Uwen liefde-gloed;

verneder mij vóór de voeten der aller-laagsten, dankend en kussend 't stof van alle wegen;

breek mij - gebroken zijn is mijn deel - en spreid mijn leven als Uw oppersten zegen

tot de wereld één roode papaver is in den eindeloozen stortvloed van mijn bloed.

II

Vader, ik weet het wel: het is de schoone tijd, dat Gij mij gaat beproeven,

de snikkend-verbeide stonde van het laatste avondmaal; -.

nu nadert op de dravende paarden der donders met bliksmende hoeven

de begenadiging waarvan wij droomden: Eenmaal, o zusters en broeders, eenmaal!

Daarbuiten hebben Uw engelen gebazuind op hun gouden bazuinen:

‘Waak óp, die van goeden wil zijt, in den nieuwen dageraad,

de hemel één zon en de aarde één eeuwige lente van fonteinen en tuinen,

waak óp!’ - en hier ben ik met de sacrificie van mijn leven: voor klarende lenten eeuwig zaad.

't Was steeds mijn droom ál wat ik heb, ál wat ik ben te verzaken

voor wie, van zenith tot noord, in U mijne broeders zijn; 't was steeds de extase, waarin ik weenend verging bij nachten van glanzende wake...

en nu: ziehier mijn hart, het is zoeter dan honing; ziehier mijn bloed, het is zoeter dan wijn.

[p. 253]

Hoor, de bazuinen roepen; zie, hoe van zonnen de nachten glanzen;

aan al deuren staan de moeders bereid met den zoen, die reeds zoet is van eeuwigheid,

en wij buigen onder de zegening van de kinderen op hun armen - wijd

zijn de steegjes van teederheid, en de barrikaden rijzen, als monstransen naar de sterretransen -

o! mijn hart, 't is het heilig uur, wij trekken de wacht op in Vaders schansen,

ik, de Christus, en gij, mijne broeders, de apostels van den komenden tijd.

a.j. mussche