De Stem. Jaargang 1

[p. 230]

Voorgevoelens

Wat is het toch, dat uit het Niet
Zoo snel verschuivend door mij schiet,
Dat neer mijn hoofd stoot - weggebogen
In 't arm-rond - tot voor mond en oogen
Ik vast de vuisten drukken moet,
Of dat naar binnen houden doet
Wat als een schreeuw komt opgerezen -
Zoo wild, dat ik in kreunend vreezen
Mijzelf verlies en meer niet voel
Dan blinden angst om 't blind gewoel
Der eigen allerdiepste gronden,
Die nooit nog d'eigen oogen vonden...
Dondert van dagen, ongeboren,
De doffe nad'ring in mijn ooren?
Bonst het naar boven in treurmuziek?
Daar dalen de vreugden op sidd'rende wiek,
Zij deinzen al af voor 't donker opdringen
Der duizelend snel aanrollende dingen,
Die - niet begrepen en toch verstaan -
Doen tuim'len de schalen en overslaan...
Die bitter doen smeeken om 't einde der pijn...
Maar o, waar kan er voleindiging zijn?
Worden wij stil, als de dood ons ziet?
Of opent zich dan, dan, een heller verschiet,
Waar wij uit scheem'ring op zien weem'len
De zorgen der aarde als vreugden der heem'len?
Hier stokt het denken in duizeling,
En vragen gaan schuilen in huivering.

[p. 231]

 

Rond drijven wenschen, - dan vallen zij stil,

 

Of zij bereid zijn tot anderen wil...

 

Nu wachten stil - tot handen zich vouwen

 

En oogen zich sluiten, om blind te aanschouwen,

 

Een roerloos hangen op vleugelen wijd,

 

Een overgave, eind'loos bereid...

 

Dan opent het hart zich, een klok van brons,

 

Klaar om te kaatsen den klepelbons:

 

- Mijn God! mijn God! Uit pijn, uit druk

 

Luidt gij ons op, tot geluk, tot geluk!

 

Want strengelen handen zich, zonder getal,

 

Dragen we elkander in zwevenden val,

 

Drijven al stiller wij, zonder gewicht,

 

Totdat de zielen zweven aan 't licht,

 

Dan rijst uit ons zelven, verlossend, het slot:

 

Ademlooze opgang tot U, o mijn God.

 

 

 

Soms lijkt het nabij, - nog zien wij het niet...

 

Voelen het leven, - hebben nog niet.

ine van dillen