Biblia, dat is: De gantsche H. Schrifture, vervattende alle de canonijcke Boecken des Ouden en des Nieuwen Testaments

[fol. 215r]

Het Boeck ESTHER.

Inhoudt deses Boecks.

DIT Boeck wort genoemt het Boeck Esther, om dat in het selve principalick van haer gesproken wort, namelick hoe dat de machtige Koningh Ahasveros in eenen grimmigen toorn sijne huysvrouwe Vasthi (om dat sy op sijn bevel niet en woude verschijnen voor alle de Vorsten ende machtige Heeren der Persen ende der Meden) verstooten hebbende, Esther in hare plaetse, uyt een groot getal van schoone jonckvrouwen te Susan t’samen gebracht, heeft uytverkoren tot sijne huysvrouwe, ende tot de Konincklicke weerdigheyt verheven, doende haer ter eere eene groote ende treffelicke bruyloft. Geduerende dit houwelick Esthers met Ahasveros, heeft de hooghverhevene ende hoovaerdige Haman (principalick uyt haet tegen Mordechai, die hem niet en woude aenbidden, gelijck alle de Groote aen het hof des Koninghs deden) voorgenomen niet alleen Mordechai, maer oock alle de Joden, die in de hondert ende seven en twintigh Provintien van Ahasveros waren, op eenen dagh te doen vermoorden, daer toe hy des Koninghs consent al verworven hadde. Maer doe alle de Joden, ja de Koninginne Esther selfs, met hare staet-jonckvrouwen haer met vasten ende bidden tot Godt den Heere wendden, soo heeft Godt de Heere haer roepen ende bidden genadelick verhoort, ende hy heeft den boosen aenslagh, ende ’t bloedigh voornemen Hamans niet alleen verhindert, maer alsoo gewendt, dat geheel het contrarie van Hamans voornemen geschiet is: want hy heeft, door het bevel des Koninghs, Mordechai moeten aendoen die overgroote eere, die hy hemselven hadde toegedicht, ja Haman is gehangen geworden aen de galge van vijftigh Cubitus hooge, dewelcke hy hadde maken laten, om den Jode Mordechai, der Koninginne Esthers opvoeder, daer aen te hangen: maer Mordechai komt by den Koningh in grooten aensien, ende wort tot hooge staten verheven, Ende den Joden wort consent gegeven haer leven te verdedigen, ende haer over hare vyanden te wreken: ’t welck gedaen zijnde, soo hebben de Joden over al groote vreughdenfeesten gehouden, ende dat niet alleen eenmael, maer Esther ende Mordechai hebben geordineert, dat dit alle jare geschieden soude, op de dagen van Purim, ter gedachtenisse deser wonderbaerlicker ende onverwachter verlossinge, welcke Godt de Heere sijn volck gegeven heeft, haer verlossende uyt de handen harer vyanden, als het scheen datter geen hulpe meer voor hare te verwachten en was. ’t Gene dat in dit boeck verhaelt wort, is, na sommiger gevoelen, geschiet in den tijt van ontrent twintigh jaren, al hoewel sommige min reeckenen.

[kolom]