Biblia, dat is: De gantsche H. Schrifture, vervattende alle de canonijcke Boecken des Ouden en des Nieuwen Testaments

Het x. Capittel.

Godt geeft Mose te kennen, waerom hy Pharaos ende sijner knechten herten verhardt heeft, vers 1, etc. ende dreyghtse met sprinckhanen, 4. Pharaos knechten vermanen hem, dat hy de Israëliten trecken late, 7. Hy gelaet sich als of hy het woude doen, 8. Maer hy verandert van sinne, 10. De achtste plage, te weten, de sprinckhanen komen over Egypten, 12. Pharao bekent sijne sonde, 16. Begeert dat Mose voor hem bidde, 17. ’t Welck Mose doet, 18. De sprinckhanen worden wech genomen, 19. maer Pharao blijft verhardt, 20. De negende plage, te weten, duysternisse, komt over Egypten, 21. Pharao wil Israël trecken laten, maer sonder vee, 24. Mose wil niet eenen klaeuw achter laten, 25. Pharao blijft verhardt, 27. ende verbiedt Mose by lijfstraffe sijn aengesichte weder te sien, 28. Het is oock alsoo geschiet, 29.

1

DAer na seyde de HEERE tot Mose: Gaet in tot Pharao, ^a want ick hebbe sijn herte verswaert, oock het herte sijner knechten, op dat ick dese mijne teeckenen in het midden ¹ van hem settede.

a Exod. 4.21. ende 9.34.

1 Dat is, sijnes Koninckrijcks, ofte, van hem, D. voor haerlieden, And. voor hem.

2

Ende op dat ghy voor de ooren uwer kinderen, ende uwer kints kinderen mooght vertellen, wat ick in Egypten uytgericht

[fol. 30r\Plagen van Egypten.]

hebbe, ende mijne teeckenen, die ick onder hen gestelt hebbe: op dat ghylieden wetet, dat ick de HEERE ben.

3

Soo gingh Mose ende Aaron tot Pharao, ende seyden tot hem: Soo seyt de HEERE der Hebreen Godt, Hoe lange weygert ghy u voor mijn aengesichte te verootmoedigen? laet mijn volck trecken, dat sy my dienen.

4

Want indien ghy weygert mijn volck te laten trecken: siet soo sal ick morgen sprinckhanen in uwe ² lantpale brengen.

2 D. lant, Koninckrijcke.

5

Ende sy sullen ³ het gesichte des lants bedecken, alsoo dat men de aerde niet sal kunnen sien: ende sy sullen af eten ⁴ het overige van het gene dat ontkomen is, het gene dat u-lieden over gebleven was van den hagel, sy sullen oock ⁵ al het geboomte af eten, dat u-lieden uyt het velt voort komt.

3 Hebr. het ooge, D. al het lant, dat men tot andere tijden kan sien ofte beoogen.

4 T.w. de tarwe ende spelte, als bov. cap. 9. vers 32.

5 D. alle de vruchten ende bladeren der boomen.

6

Ende sy sullen vervullen uwe huysen, ende de huysen aller uwer knechten, ende aller Egyptenaren huysen, dewelcke uwe vaders, noch uwer vaderen vaders niet gesien en hebben, van dien dagh aen, dat sy op den aerdbodem geweest zijn, tot op desen dagh: ende hy keerde hem omme, ende gingh uyt van Pharao.

7

Ende ⁶ de knechten Pharaos seyden tot hem, Hoe lange sal ons desen tot ⁷ eenen strick zijn? laet de mannen trecken, dat sy den HEERE haren Godt dienen: weet ghy noch niet dat Egypten verdorven is ⁸?

6 T.w. de Edele, de Groote, de Hofdienaers, ende de Raetsheeren.

7 D. een verderf, T.w. door de plagen die hy over ons brenght.

8 Verstaet hier by, ’t en zy dat ghy haer haest van ons trecken laett.

8

Doe wierden Mose ende Aaron weder tot Pharao gebracht, ende hy seyde tot hen, Gaet henen, dient den HEERE uwen Godt: ⁹ wie ende wie zijnse die gaen sullen?

9 Hier bepaelt Pharao sijn woort, niet willende alle de Israëliten trecken laten, maer eenige alleen, die hy wil, dat men hem eerst sal noemen, ende bekent maken.

9

Ende Mose seyde, Wy sullen gaen met onse jonge, ende met onse oude lieden, met onse sonen, ende met onse dochteren, met onse schapen, ende met onse runderen sullen wy gaen, want ¹⁰ wy hebben een feest des HEEREN.

10 Op het welcke wy eenige beesten sullen moeten slachten.

10

Doe seyde hy tot hen, ¹¹ De HEERE zy alsoo met u-lieden, gelijck ick u, ende uwe kleyne kinderen sal trecken laten: siet toe, ¹² want daer is quaet voor u-lieder aengesichte.

11 Hy wil seggen, ick en sal u-lieden met uwe kinderen geensins trecken laten.

12 Hy wil seggen, Siet voor u, want u-lieden is ongeluck ende schade van my nakende, indien ghy niet op en houdt my moeijelick te vallen.

11

Niet alsoo, ghy mannen gaet nu henen, ende dient den HEERE, want dat ¹³ hebt ghylieden versocht: ende men dreefse uyt van Pharaos aengesichte.

13 Desen Koningh schaemt hem niet te liegen, ofte de woorden Mose ende Aarons te verdraeijen.

12

Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt over Egyptenlant, ¹⁴ om de sprinckhanen, dat sy op komen over Egyptenlant: ende al het kruyt des lants op eten, al ’t gene dat den hagel heeft overigh gelaten.

14 De sin is, Op dat de sprinckhanen op komen, over, etc.

13

Doe streckte Mose sijnen staf over Egyptenlant, ende de HEERE bracht ¹⁵ eenen oosten wint in dat lant, dien geheelen dagh, ende dien gantschen nacht: het geschiedde des morgens, dat de ^b ooste wint de sprinckhanen op bracht.

15 Die in die landen seer sterck waeyt, alsoo dat hy groote schepen in stucken breeckt. siet Exo. 14. vers 21. Num. 11.31. Psalm 48.8.

b Psalm 78.46. ende 105.34, 35.

14

Ende de sprinckhanen quamen op over het gantsche Egyptenlant, ende lieten haer neder ¹⁶ aen alle de palen der Egyptenaren, ¹⁷ seer swaer, voor dese en zijn dergelijcke sprinckhanen als dese, noyt geweest, ende na dese en sullender sulcke niet wesen.

16 D. in ’t geheele lant, aen alle hoecken ende kanten.

17 Ten aensien der groote menighte, want sy bedeckten de aerde: ende der groote schade, die sy deden.

15

Want sy bedeckten ¹⁸ het gesichte des gantschen lants, alsoo dat het lant verduystert wiert, ende sy aten al het kruyt des lants op, ende alle de vruchten der boomen, die de hagel hadde overigh gelaten: ende daer en bleef niet groens aen de boomen, nochte aen de kruyden des velts, in den gantschen Egyptenlande.

18 Siet bov. vers 5.

16

Doe haestede Pharao, om Mose [kolom] ende Aaron te roepen: ende seyde, Ick hebbe gesondight ¹⁹ tegen den HEERE uwen Godt, ende tegen u-lieden.

19 Tegen den Heere dien ick ongehoorsaem ben geweest: Ende tegen u-lieden, die ick soo onbeleefdelick verstooten hebbe.

17

Ende nu vergeeft my doch mijne sonde ²⁰ alleen dit mael, ende bidt vyerighlick tot den HEERE uwen Godt, dat hy slechts ²¹ dese doot van my wech neme.

20 Als of hy seyde, Indien ick my na desen wederom verloope, soo en bidt niet meer voor my.

21 D. doodelicke plage, die alles verderft, ende ons van honger ende kommer sal doen sterven, alsoo staet’er 2.Reg. 4. vers 40. De doot is in de pot, D. doodelicke kruyderen.

18

Ende hy gingh uyt van Pharao, ende badt vyerighlick tot den HEERE.

19

Doe keerde de HEERE eenen seer stercken westen wint, die hief de sprinckhanen op, ende ²² wierpse in ²³ de schelfzee: daer en bleef niet een sprinckhaen overigh in alle de lantpalen van Egypten.

22 Hebr. hechtese, of, maecktese vast, D. Godt heeftse daerinne soo geworpen en besloten, datse daer inne moesten blijven, sonder daer uyt te kunnen komen.

23 In dese zee is Pharao korts hier na verdroncken, Exod. cap. 14.

20

Doch de HEERE verstockte Pharaos herte, dat hy de kinderen Israëls niet en liet trecken.

21

Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt na den Hemel, ende daer sal duysternisse komen over Egyptenlant, dat men ²⁴ de duysternisse tasten sal.

24 D. de lucht, die seer dicke sal zijn, ende het licht teenemael sal uytsluyten.

22

Als Mose sijne hant uytstreckte na den Hemel, ^{25 c} wert’er een dicke duysternisse in den gantschen Egyptenlande, ²⁶ drie dagen.

25 Hebr. duysternisse der donckerheyt.

c Psal. 105.27, 28.

26 Mose heeft wel kunnen weten, hoe lange dat dese duysternisse duerde, overmits de dagh op sijnen tijt by de Israëliten op gingh, als volght vers 23.

23

²⁷ Sy en sagen d’een den anderen niet, daer stont oock niemant op van sijne plaetse, in drie dagen: maer by alle de kinderen Israëls ²⁸ was het licht ²⁹ in hare wooningen.

27 Hebr. sy sagen de man sijnen broeder niet: daer en scheen noch sonne, noch mane, noch sterre.

28 T.w. by dage, als het ordinaris licht pleeght te wesen.

29 Verstaet dit van het lant Gosen alleen: ofte oock soo eenige meynen, van alle de plaetsen daer de Israëliten woonden.

24

³⁰ Doe riep Pharao Mose, ende seyde, Gaet henen, dient den HEERE, alleen uwe schapen ende uwe runderen sullen vaste blijven: ³¹ oock sullen uwe kinderkens met u gaen.

30 T.w. na dat de driedaeghsche duysternisse over was.

31 Verstaet hier by, oock de vrouwen, welcker hantreyckinge de kinderkens niet en konden ontbeeren.

25

Doch Mose seyde, Oock sult ghy slacht-offeren ende brand-offeren ³² in onse handen geven, die wy den HEERE onsen Godt doen mogen.

32 D. ons laten mede nemen.

26

Ende onse vee sal oock met ons gaen, daer en sal niet een klaeuw achter blijven, want van het selve sullen wy nemen, om den HEERE onsen Godt te dienen: want wy en weten niet ³³ waer mede wy den HEERE onsen Godt dienen sullen tot dat wy daer komen.

33 Wat voor vee, ende hoe vele, dat wy onsen Godt sullen moeten offeren.

27

Doch de HEERE verhardde Pharaos herte, ende hy en wildese niet laten trecken.

28

Maer Pharao seyde tot hem, Gaet van my, wacht u dat ghy niet meer mijn aengesichte en siet; want in welcken dage ghy mijn aengesichte sult sien, ³⁴ sult ghy sterven.

34 Dat is, ick sal u dooden, of, dooden laten.

29

Mose nu seyde, ³⁵ Ghy hebt recht gesproken: ^d ick en sal niet meer u aengesichte sien.

35 Dit en is geen getuygenisse, dat Pharao recht ende wel gesproken hadde, maer Mose geeft hem te verstaen, dat het alsoo soude geschieden, als Pharao gesproken hadde, belangende sijne wederkomste, alsoo Mose wist, wat Godt over Pharao besloten hadde.

d Hebr. 11.27.