Biblia, dat is: De gantsche H. Schrifture, vervattende alle de canonijcke Boecken des Ouden en des Nieuwen Testaments

Het ix. Capittel.

Godt dreyght het vee der Egyptenaren te slaen door eene sware pestilentie, ’t welck de vijfde plage is, 1, etc. Doch hy verschoont de Israëliten, 4. Pharao blijft verhardt, 7. De seste plage, T.w. sweeren, over menschen ende beesten, 8. soo dat de tooveraers voor Mose niet staen en konden, 11. Noch blijft Pharao verhardt, 12. Godt dreyght hem noch swaerder te plagen, 13. De sevende plage, T.w. hagel ende vyer, 18. Alleen wert het lant Gosen verschoont, 26. Pharao bekent sijne sonde, ende Mose bidt voor hem, 27. De plage houdt op, 33. Pharao blijft verhardt, 34.

1

DAer na seyde de HEERE tot Mose, Gaet in tot Pharao: ende spreeckt tot hem, Alsoo seyt de HEERE de Godt der Hebreen, Laet mijn volck trecken, dat het my ¹ diene.

1 D. offerhande doe.

2

Want soo ghyse weygert te laten trecken, ende ghy haer noch met gewelt op houdet:

3

Siet, de ² hant des HEEREN sal zijn over u vee dat in het velt is, over de peerden, over de ezelen, over de kemelen, over de runderen, ende over het kleyn vee: door eene seer sware pestilentie.

2 Dat is, de groote kracht Godes, sonder dat eenige werckinge der menschen daer sal tusschen komen. siet bov. 8.19.

4

Ende de HEERE sal eene afsonderinge maken tusschen het vee der Israëliten, ende tusschen het vee der Egyptena-

[fol. 29v\Plagen van -- Egypten.]

ren: dat daer niets en sterve van alles dat der kinderen Israëls is.

5

Ende de HEERE bestemde eenen sekeren tijt, seggende: Morgen sal de HEERE dese sake in dit lant doen.

6

Ende de HEERE dede dese sake des anderen daeghs, ende ³ al het vee der Egyptenaren sterf: maer van het vee der kinderen Israëls en sterf niet een.

3 D. allerley, van yeder soorte eenige: ofte, verstaet alle de beesten die in ’t velt waren, vers 3. want daer zijnder noch eenige overigh gebleven, als te sien is onder versen 19, 25. ende 10.5.

7

Ende Pharao sondter henen, ende siet, van het vee Israëls en was niet tot een toe gestorven: doch het herte Pharaos wert verswaert, ende hy en liet het volck niet trecken.

8

Doe seyde de HEERE tot Mose ende tot Aaron, Neemt ghylieden ⁴ uwe vuysten vol assche uyt den oven: ende Mose stroije die na den Hemel voor Pharaos oogen.

4 Hebr. de volheyt uwer vuysten.

9

Ende sy sal tot kleyn stof worden over het gantsche Egyptenlant, ende sy sal aen de menschen, ende aen het vee worden tot sweeren, ⁵ uytbrekende met blaerkens, in den gantschen Egyptenlande.

5 And. uytbottende, uytbloeijende.

10

Ende sy namen assche uyt den oven, ende stonden voor Pharaos aengesichte, ende Mose stroydese na den Hemel: doe werden daer sweeren uytbrekende met blaerkens, aen de menschen ende aen het vee.

11

Also dat de tooveraers voor Mose niet staen en konden, ⁶ van wegen de sweeren: want aen de tooveraers waren sweeren, ende aen alle de Egyptenaren.

6 Hebr. van, ofte, voor het aengesichte des geswels. siet van dese maniere van spreken Ies. 17. op vers 9.

12

Doch de HEERE verstockte Pharaos herte, dat hy na haer niet en hoorde, gelijck de HEERE tot Mose gesproken hadde.

13

Doe seyde de HEERE tot Mose, Maeckt u morgen vroegh op, ende stelt u voor Pharaos aengesichte, ende seght tot hem, Soo seyt de HEERE der Hebreen Godt, Laet mijn volck trecken, datse my dienen.

14

Want dit mael sal ick ⁷ alle mijne plagen ⁸ in u herte senden, ende over uwe knechten, ende over u volck, op dat ghy wetet, datter niemant is gelijck ick, op de gantsche aerde.

7 T.w. alle die ick noch voor my genomen hebbe over u te senden, tot dat ghy mijn volck sult laten trecken.

8 Hy wil seggen, ’t gene ick na desen over u sal komen laten, en sal u in de huyt niet gaen, maer het sal soodanigh wesen, dat het u herte doorbooren ende quetsen sal.

15

Want nu hebbe ick mijne hant ⁹ uytgestreckt, ¹⁰ op dat ick u, ende u volck met de pestilentie soude slaen: ende dat ghy soudt van der aerde verdelght worden;

9 Hebr. uytgesonden, T.w. met pestilentie onder het vee, versen 3, 6.

10 D. ick soude wel met deselve pestilentie u oock geslagen hebben, gelijck ghy wel verdient hebt: maer om een ander oorsake (die vers 16. verhaelt wort) hebbe ick u gespaert.

16

^a Maer waerlick daerom hebbe ick u ¹¹ verweckt, op dat ick mijne kracht [aen] u betoonde, ende op dat men mijnen name vertelle op de gantsche aerde.

a Rom. 9.17.

11 Alsoo staet’er Rom. 9.17. Hebr. daerom hebbe ick u doen staen.

17

Verheft ghy u selven noch tegen mijn volck, dat ghy het niet en wilt trecken laten?

18

Siet ick sal morgen omtrent desen tijt ¹² eenen seer swaren hagel doen regenen, desgelijcke in Egypten niet geweest en is van dien dagh af, dat het gegrondet is, tot nu toe.

12 Dit mirakel is des te wonderbaerlicker, om dat het in Egypten niet en plagh te regenen, noch te hagelen.

19

Ende nu, sendt henen, ¹³ vergadert u vee, ende alles wat ghy op den velde hebt: alle mensche ende gedierte, dat op den velde gevonden sal worden, ende niet in huys versamelt zijn en sal, als desen hagel op haer vallen sal, soo sullen sy sterven.

13 Siet van ’t Hebreeusch woort op Ierem. 4.6.

20

Wie onder Pharaos knechten des HEEREN woort vreesde, die dede sijne knechten, ende sijn vee, in de huysen vlieden.

21

Doch ¹⁴ die sijn herte niet en sette tot des HEEREN woort: die liet sijne knechten, ende sijn vee, op het velt.

14 D. die des Heeren woort niet en achtte, noch ter herten en nam. siet bov. cap. 7. vers 23.

22

Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt na den Hemel, ende daer sal hagel zijn in den gantschen Egyptenlande: over de menschen, ende over het [kolom] vee, ende over al het kruyt des veldes in Egyptenlant.

23

Doe streckte Mose sijnen staf na den Hemel, ende de HEERE gaf ¹⁵ donder ende hagel, ende ’t vyer ¹⁶ schoot na de aerde: ende de HEERE liet hagel regenen over Egyptenlant.

15 Het Hebreeusch woort beteeckent eygentlick stemmen, ende ’t wort oock genomen voor donder, geluyt, gedruys.

16 Hebr. wandelde na de aerde. Verstaet hier ’t vyer des blicksems, het welck met den hagel vermenght was.

24

Ende daer was hagel, ende vyer in ’t midden des hagels ¹⁷ vervangen: hy was seer swaer, des gelijcke en is in den gantschen Egyptenlande noyt geweest, ¹⁸ sint dat het tot een volck geweest is.

17 Hebr. sich vattende, of, bevangende. De hagel, die water is, vermenghde sich met het vyer, soo dat dit een mirakel in een ander mirakel is.

18 Dat is, sint dat daer volck in Egypten geweest ofte gewoont heeft.

25

Ende de hagel sloegh in den gantschen Egyptenlande, alles wat op den velde was, van de menschen af tot de beesten toe: oock sloegh de hagel al het kruyt des veldes, ende verbrack ¹⁹ al het geboomte des velts.

19 D. het grootste deel der boomen, ofte allerley boomen, want ond. 10. vers 5. blijckt, datter noch eenige boomen van dese plage zijn vry gebleven.

26

Alleen in den lande Gosen, daer de kinderen Israëls waren, daer en was geenen hagel.

27

Doe schickte Pharao henen, ende hy riep Mose ende Aaron, ende seyde tot hen, Ick hebbe my ²⁰ dit mael versondight: de HEERE is rechtveerdigh, ick daer en tegen ende mijn volck zijn godtloose.

20 Pharao quansuys hier sijn sonde belijdende, spreeckt huychelsch, seggende (dit mael) als of hy oock niet meermaels te voren gesondight en hadd

28

Biddet vyerighlick tot den HEERE, ²¹ (want het is genoegh) dat geen ²² donder Godes noch hagel meer en zy, dan sal ick u-lieden trecken laten, ²³ ende en sult niet langer blijven.

21 And. want het is te veel, datter [meer] donderen Godts ende hagel zy.

22 Dat is, die van Gode af komt, ofte, sulcke groote ende stercke donderslagen.

23 Hebr. ende en sult niet toe doen te staen.

29

Doe seyde Mose tot hem, Wanneer ick ter stadt uyt gegaen sal zijn, soo sal ick mijne handen uytbreyden voor den HEERE: de donder sal op houden, ende den hagel en sal niet meer zijn, op dat ghy wetet, ²⁴ dat de aerde des HEEREN is.

24 And. dat dit lant des Heeren zy, als wesende een schepper, ende regeerder des selven. Deut. 10. versen 14, 15. Psal. 24. vers 1. ende 135.6. ende 1.Cor. 10.26.

30

Nochtans u ende uwe knechten aengaende, weet ick ²⁵ dat ghylieden voor het aengesichte des HEEREN Godts noch niet vreesen en sult.

25 Dit wort bevestight ende bewesen waer te zijn, onder vers 35.

31

Het vlas nu, ende de gerste ²⁶ wert geslagen: want de gerste was in de ²⁷ are, ende het vlas was in den halm.

26 T.w. van den hagel.

27 Anders, in den halm. Hebr. de gerste was groene aren, ofte, halm. Ende het vlas was halm.

32

Maer de tarwe ende spelte ²⁸ en werden niet geslagen, want sy waren ²⁹ bedeckt.

28 T.w. van den hagel.

29 Hebr. duyster. Hy wil seggen datse noch geen aren noch halmen en hadden.

33

Soo gingh Mose van Pharao ter stadt uyt, ende breydde sijne handen tot den HEERE: ende de donder ende den hagel hielden op, ende de regen en wert niet [meer] uyt gegoten op der aerde.

34

Doe Pharao sagh dat de regen ende hagel, ende de donder op hielden, soo versondighde hy hem voorder: ende hy verswaerde sijn herte, hy, ende sijne knechten.

35

^b Alsoo wert Pharaos herte verstockt, dat hy de kinderen Israëls niet trecken liet, ^c gelijck als de HEERE gesproken hadde ³⁰ door Mose.

b Exod. 4.21.

c Exod. 7.3.

30 Hebr. door de hant Mose, Dat is, door Mose dienst, als zijnde het instrument, het welck Godt de Heere gebruyckt heeft. siet dese wijse van spreken Exod. 35.29. Levit. 8.36. 2.Sam. 11.14. 2.Reg. 17.13. Hagg. 1.1. Malach. 1.1. ende elders meer.