Biblia, dat is: De gantsche H. Schrifture, vervattende alle de canonijcke Boecken des Ouden en des Nieuwen Testaments (Statenvertaling 1637)

Psalm xcv.

Een vermaninge tot lof, dienst, ende gehoorsaemheyt Godes, van wegen sijne grootheyt: Mitsgaders eene afradinge van het herte soo niet te verharden gelijck Israël gedaen hadde, ’t welck deshalven niet en is ingegaen tot sijne ruste.

1

¹ KOmt laet ons den HEERE vrolick singen, laet ons juychen den rotzsteen onses heyls.

1 Hier en wort de name Davids niet by-gevoecht: maer de Apostel getuygt Hebr. 4.7. dat David d’Autheur deses Psalms is, ende dat hy dese woorden tot de Israeliten gesproken heeft.

2

Laet ons sijn aengesichte te gemoete gaen met lof: laet ons hem juychen met Psalmen.

3

Want de HEERE is een groot Godt: ja een groot Coninck ² boven alle Goden.

2 D. boven alle Engelen, Princen, Regenten der werelt: Ofte, boven alle valsche Goden: Of, boven al dat Godt genoemt wort. also oock Psal. 8.6. ende 96.4, 5.

4

^a In wiens hant de diepste plaetsen der aerde zijn, ende ³ de hoochten der bergen zijn sijne.

a Iob 26.6.

3 Of, krachten. dat is, de bergen die krachtich hooge zijn: Ofte, de seer hooge spitsen der bergen, daer geen mensche te dege by komen kan.

5

Wiens oock de zee is, want hy heeftse gemaeckt: ende sijne handen hebben het drooge geformeert.

6

Komt, laet ons aenbidden ende neder-bucken, laet ons knielen voor den HEERE ⁴ die ons gemaeckt heeft.

4 Hebr. Die onse maker is: Als of hy seyde, onsen schepper nae den lichame ende ziele, ende die ons oock door sijnen geest wederbaert, als Ps. 100.3.

7

^b Want hy is onse Godt, ende wy zijn het volck sijner weyde, ende de schapen ⁵ sijner hant: ^{6 c} Heden so ghy sijne stemme hoort,

b Psal. 100.3.

5 D. die hy gelijck met sijner hant leydt ende stiert.

6 D. soo lange als de tijt duert in welcken hy tot u spreeckt.

c Hebr. 3.7.

8

En verhardt u herte niet, ^d gelijck te Meriba: gelijck ten dage ⁷ van Massa in de woestijne:

d Exod. 17.7. Num. 20.1, 3, 13. Deut. 6.16.

7 D. der versoeckinge.

9

⁸ Daer my uwe vaders versochten, ^e my beproefden, oock ⁹ mijn werck sagen.

8 D’Apostel dese woorden verhalende 1.Cor. 10.9. seyt, sy versochten Christum.

e Hebr. 3.9.

9 T.w. hoe ickse strafte van wegen hare ongehoorsaemheyt: Ende haer wederom genade bewees, doe sy haer tot my bekeerden.

10

^f Veertich jaer heb’ick verdriet gehadt ¹⁰ aen [dit] geslachte, ende hebbe geseyt, Sy zijn een volck ¹¹ dwalende van herten: ende ¹² sy en kennen ¹³ mijne wegen niet.

f Hebr. 3.17.

10 T.w. aen uwe voor-vaders de ongehoorsame Israeliten, doe sy door de woestijne wandelden.

11 Dat is, haer herte ende gemoet wil al den dwael-wech in.

12 D. Sy en vragender niet nae, noch begeerense niet te weten.

13 D. mijne geboden, om daer in te wandelen.

11

Daerom hebbe ick in mijnen toorn gesworen, ¹⁴ So sy ¹⁵ in mijne ruste sullen ingaen!

14 D. Sy en sullen niet in gaen in mijne ruste. Siet van dese wijse van spreken Num. 14.23. ende Psal. 89.36.

15 D. in het Canaan, als Deut. 1.34, 35. ende 12.9. ’t welck de Apostel verklaert een voor-beelt te zijn van’t eeuwige leven. Hebr. 4.7.