Het springende haasje

[p. 64]

Minneklagt.

Stem: Als Annette haar Minneklagten.

1.
Laetst beminde ik een meysje,
Zoo schoon als 't schoonste morgenrood.
Ik sprak ach schoone hoord een reysje,
En zy ylings van mijn vlood,
Waer de Min-god was my gunstig,
Daer hy my haer inhaelen deed.
O liefde! liefde waert gy zoo gunstig,
Dat gy mijn smart verminderen deed. bis.

2. Mijn zinnen stonden even zoo duister,

Dat ik schier my zelfs niet kon,
Zy waeren gantsch berooft van luister,
Zonder dat ik spreeken kon,
Maer de Min-god was my gunstig:
Daer hy my wanhoopen deed;
O liefde! liefde waert gy zoo gunstig,
Dat gy mijn smart verminderen deed. bis.

3. Naeuwlijks was ik by haer getreedem,

Of zy vlood weer van my heen,
Ik sprak schoone hoort mijn reden,
En verhoort eens mijn gebeên;
Maer de Min-god was niet gunstig:
Daer hy my wanhoopen deed,
O liefde! liefde waert gy zoo gunstig,
Dat gy mijn smart verminderen deed. bis.

4. Toen zy ten tweeden was gevloogen,

En zy my alleen liet staen,
Stond ik met traenen in de oogen,
Zonder dat ik my kon beraen,

[p. 65]

 

Toen dorst ik uyt in vroege klagten,

 

En ik weende dag en nacht,

 

O liefde! liefde waert gy zoo gunstig,

 

Dat gy mijn smart verminderen deed. bis.

 

5. Neen de Min-god geeft geen klagten,

 

Maer hy mat my telkens af

 

Nooit wil hy myn pyn verzagten,

 

Maer hy sleept my in 't graf,

 

Lieve liefde schenkt genade,

 

En dryft haer pyl ook in haer hart,

 

O liefde! liefde waert gy zoo gunstig,

 

Dat gy mijn smart verminderen deed. bis.

 

6. De liefde is de grootste kwelling,

 

Die de mensch ooit hebben kan,

 

Ieder mind na zyne stelling,

 

Zoo wel de vrouwen als de mans,

 

Maer in de zoete huwelijksdagen,

 

Leyd men elkaer door lief en leed,

 

O liefde! liefde waert gy zoo gunstig,

 

Dat gy mijn smart verminderen deed. bis.

 

7. Die zich zelf heeft neergezeten,

 

En zyn zinnen steld tot min,

 

Maer nu buyten zijn geweeten,

 

Komt 'er nog een ander in,

 

Maer elk past doch op de zynen,

 

Dat hem die nooit ontnomen word,

 

En men leeft eenig al zijn dagen.

 

Ia zelfs tot in de laetste stond. bis.

 

8. Tot het slotvaers zal ik gebruyken,

 

Wie gy ook zyt al van de min,

 

Doch ik raed' laet u niet bruijen,

 

Maer elk zoekt 'er een na zyn zin,

 

Want hier gemeld ik ben bedroogen,

 

Dus raed' ik uw altemael

 

Dat gy ook regt zeit wie dat gy voor hebt,

 

Of gy vaert als ik gevaeren ben. bis.