De spoorwagen, vol met zedelijke liederen

Het Onweder.

De Zon verhergt zijn gloeijend licht,

De dik betrokken lucht,

Bedekt haar glans voor ons gezicht,

't Bevreesde menschdom vlugt,

'k Hoor 't rommelend geluid,

Daar barst het onweêr uit,

't Wordt duisten op den vollen dag,

De donder klatert slag op slag,

Het weêrlicht blaart ontzag.

Doch schoon dit weêr ontzag verwekt,

En vrees'lijk is voort 't oog,

'k Weet dat het tot een zegen strekt,

Aan 't veld dat dor en droog,

Geschroeid is en verzengd,

En milden zegen brengt,

Die vruchtbaarheid en leven geeft,

Wanneer 't de lucht gezuiverd heeft,

En alles blij herleeft.

't Is waar men heeft somtijds gezien,

Dat 't onweêr schaden kan,

Maar 'k heb gehoord van wijzer liên,

Hoe ligt een kundig man,

Zorgt voor zijn veiligheid,

Als 't weêr wordt afgeleid,

Naar plaatsen waar het niemand schaadt,

En dat slechts door een koperdraad,

Die naar beneden gaat.

'k Verheug mij dat de goede God,

De menschen wijsheid gaf,

Tot wering van een ijss'lijk lot,

[p. 52]

 

't Geen menig bragt in 't graf;

 

't Gaat vast Zijn toeder hart,

 

Wil niemands leed of smart,

 

Daar 't onweêr zelfs zijn goedheid toont,

 

En Hij die in den Hengel woont,

 

Zoo gunstig ons verschoont.

3.

Wat grootsch gezigt, wat Majesteit,

 

'k Zie 't schitt'rend bliksemvuur,

 

Mijn hart aanbid in ned'righeid

 

Den Schepper der natuur,

 

Hoe groot zijt Gij, o God!

 

Maar welk een zalig lot,

 

Dat Gij, wiens onbepaald bewind,

 

't Heelal aan uwe wetten bind,

 

Mij vaderlijk bemind.