De spoorwagen, vol met zedelijke liederen

[p. 34]

Het Weesmeisje.

Aan den oever van een snelle vliet,

Een treurend Meisje zat.

Zij schreide en weende al van verdriet,

Het gras met traantjes nat. (bis.)

Zij wierp de bloempjes die zij zag,

Mistroostig in den stroom,

En riep: ach lieve vader! ach!

Ach lieve broeder koom. (bis.)

Een rijk Heer wandelde langs de vliet,

Bespeurd haar bittere smart,

Toen hij het Meisje schreijen ziet,

Brak zijn mededoogend hart. (bis.)

Wat scheeld er aan mijn lieve Meid?

Zeg 't mij en weest niet schuw,

Zeg mij de reden waarom gij schreit,

Zoe ik kan zoo help ik u. (bis.)

Zij ziet en kijkt hem treurend aan,

En zegt: o brave man!

Een arme wees ziet gij hier staan,

Wien God slechts helpen kan. (bis.)

Ziet gij dat groene bergje niet?

Dat is mijn moeders graf,

En aan den oever van deez' vliet,

Daar, slipte mijn vader af. (bis.)

Een snelle stroom verslont weldra,

Hem worstelend, ach! hij zonk,

Mijn broeder sprong hem achterna,

Helaas! die ook verdronk. (bis.)

Nu vlugt ik steeds het Weeshuis uit,

Wanneer het rustuur is,

Al met een oog dat droevig schreit,

Een hart vol droevenis. (bis.)

Gij moet niet weenen, lieve Meid!

[p. 35]

 

Uw hart verdiend geen pijn,

 

Ik wil uw broeder en uw vriend!

 

Ik wil uw vader zijn. (bis.)

10.

Hij vatte 't Meisje bij de hand,

 

Om naar zijn huis te gaan,

 

Hij deed haar kleederen naar zijn stand,

 

Voor weezen kleederen aan. (bis.)

11.

Zij at zijn spijs en dronk zijn drank,

 

Gestadig dag aan dag,

 

Hebt dank, o edele brave man!

 

Voor uw zoo braaf gedrag. (bis.)