De spoorwagen, vol met zedelijke liederen

Klaaglied van een Minnaar.

Ik minden u, en gij ook mijn,

Had 'k zulks ooit kunnen denken,

Dat onze vreugd zoo kort zou zijn,

Dat doet mijn zinnen krenken,

Dat ilt u zoo verlaten moet.

Voor eeuwig op deez' aarde,

En ontroofd, ja met er spoed,

Van een zoo'n pand van waarde,

Ik was schier jong, thans in ellend,

Ik verlang u te beërven.

Gij zijt niet meer, ik sta op 't end,

Verlang met u te sterven,

Terwijl gij met veel eer en roem,

Telt naauwlijks twintig jaren;

Met weenende oogen zag ik uw bloem,

Voor eeuwig thans bewaren.

Toch gij zijt bevrijd van zorgen,

Mag mij zulks ook eens gebeuren,

Helaas! het noodlot volgt mij morgen,

'k Zal eeuwig om u treuren,

Zoo lang mij God het leven spaard,

Zal ik aan u gedenken,

[p. 33]

 

Gij, die mijn troost waard op deez' aard,

 

Mag ik u eens toewenken.

4.

Hier legt gij nu, bezorgd voor smart,

 

Eens in uw laatste woning,

 

De droefheid die omringd mijn hart,

 

O, Allermagtigst Koning!

 

Stort mij in 't graf met haar te zaâm,

 

In deze droeve aarde,

 

De dood was mij thans aangenaam,

 

Ik achten u groot van waarde.

5.

O eerste liefde! wat doet gij mij;

 

Aan wien breng ik mijn klagten,

 

Ik minde u opregt, maar niet in schijn,

 

Wat is er nu van mij te wachten?

 

Daar ik nog minderjarig ben,

 

En mij nu geheel doet doolen,

 

Die tegen de kracht van de liefde niet ken,

 

Speelen mijn zinnen gelijk een molen.

6.

O Venus wat hebt gij een magt,

 

Die zich aan u overgeven,

 

Ja! waarlijk door uw levenskracht,

 

Doet gij treuren en vrolijk leven,

 

Toch gij zijt een vriendin van mijn,

 

En ik zal u eeuwig eeren,

 

Ik zal partijtrekker voor u zijn,

 

Als ik u hoor blameeren.

7.

Ach! zwakke zinnen dwaald niet meer,

 

En blijft bij uwe positieven,

 

Want de allerhoogste Opperheer,

 

Roept ons naar zijn believen;

 

Want al de gene die zich paard,

 

Om aan de liefde te verbinden,

 

Die leeft gelukkig op deez' aard,

 

En dan geen troost meer vinden.