|
| |
| |
| |
IX
In dit capitel, dat hier voren
Staet ghescreven, mochtmen horen
In gherechter vrayer woort
Ons heren jhesus kersts gheboort.
Int capitel, dat volghet hier naer,
Zuldi horen trechte, waer,
Hoe die coninghen ute vreimden lande
Gode brochten hare offerande.
Up dien dach, zijt zeker das,
Dat onse here gheboren was.
Zo was zine gheboorte verclaert
Drien coninghen ende gheopenbaert.
In deser manieren wordzijs gheware:
Zij zaghen eene sterre clare,
Daer zij waren in oriente,
Die nieuwe stont ant firmamente.
Een kint zij in die sterre zaghen
Ende zijn hooft een cruce draghen
Van finen goude, also hem dochte,
Dat niet scoonre wesen mochte,
Also bleckende van goude root.
Ooc hoorden zij ene stemme groot
Ende gaet inder jueden land.
| |
| |
Daer zuldi eenen nieuwen coninc vinden
Gheboren teenen sconen kinde.
Dese drie coninghen haesten hem zere
Ende trocken met groten ghere,
Zo dat zij in judeen quamen.
Een kindekin zij daer vernamen,
Dat was gheboren in bethleem.
Offerande zo daden zij hem
Van goude / wierooc / ende mirre,
Want zine zaghen in de sterre,
Als ghefigureirt staet bet voort.
Ooc hebben die lieden wel ghehoort,
Hoe zij tote herodes quamen,
Ende hoe zij bi der sterre vernamen
Haren wech /. hoe dat zij voeren,
Die maniere ende die atoeren.
Wat zij daden, wat zij zeiden,
Dit vintmen te menighen steiden.
Ooc wetent meest cleen ende groot,
Aldus zo en eist dan gheen noot,
Dat ic dat al te zecghen gheteme,
Anders dan icker tgros ute neme
Dats hoe zij offerden den coninc weert,
| |
| |
Hier te voren in dhoude wit.
Drie vrome lieden hadde david,
Wien die coninc david gheboot,
Dat zij ne lieten dor ghene noot,
Zij ne haelden water uter cysterne
Te bethleem, ende zij, diet gherne
Daden, haesten hem daerwaert
Ende brochtent den coninc onghespaert.
Dese cracht van desen drien heren
Was te prisene harde zere,
Dat zij [dor] die noot ne lieten niet,
Zijne daden, dat haer coninc riet
Ende braken dor der viande handen.
Dese drie coninghe hare offerande
Brochten onsen here ghedraghen,
De welke herodes niet ontsaghen,
Des coninx van jherusalem,
Maer boudelike quamen zij te hem
Ende vraechden hem openbare:
Waer dat kint gheboren ware?
Ende quamne te hem up zinen tor;
Jaspar, balthasar, melchior.
Dit waren der drie coninghen namen.
Ende die staerke, die daer quamen
Hieten aldus, ghelovets mi,
Barayas / abysay / sobothay.
Dese drie harde vrome man
| |
| |
Vander cisterne na davids ghebode;
Om te offerne onsen here gode
Den ewighen coninc / met haren presenten
Quamen dese .iij. coninghen ute orienten.
Als dese drie staerke te bethleem liepen,
Water zij uter cisternen sciepen;
Die drie coninghen quamen te gods ghebode
Ende ontfinghen twater van gode
Der gracien, diet mildelike scinct
Elken mensche, die zijns ghedinct.
Dus dan in der cysternen ghelike
Waren onsen here van hemelrike
Gheoffert drie precieuse dinghen
Bi desen voorseit drie coninghen.
Ende het bediet, verstaet den fijn,
Dat god een scinkre zoude zijn
Van levende watre zonder arste
Hem allen die zijn bevaen met darste,
Ende ghevet gherne tallen stonden,
Die hem wachten willen van zonden.
Als davite na zinen ghebode
Water was brocht. offerdijt gode,
Ende hi verblijdde menigherhande,
Dat hi hadde bin zinen lande
Also staerke vrome baren,
Die tsinen dienste ghenendich waren;
Onse here god van groter werden,
Coninc des hemels enter erden,
Hi verblijde als hi ane zach,
Dat men hem offerde up dien dach.
Want dit teikin bedieden woude,
Dat tvolc te gode bekeren zoude.
Die staerke waren, verstaet dit,
Sciere weder comen tote davit;
Entie drie coninghen, heb ic vernomen,
Waren sciere te bethleem comen,
Ende eist dattie lieden vraghen,
Hoe zij quamen in zo corten daghen,
Dan zeghic te hem die dit vraecht:
God, die gheboren wart van ere maecht
Ende die dat properlike dede
Bi sijns selves moghenthede,
Dat hise daer dede comen alleene
Also sciere dat was hem cleene.
| |
| |
God die dat mirakel wrochte,
Bi eenen inghel van zinen throne
Het was hem harde cleene dinghen
Die drie coninghen te bringhen,
Al waert in eenen corten momente,
Hoe dat dese coninghen quamen
Te bethleem, daer zij tkint vernamen,
Biden weghe van der leidsterre
Ende ghaven hem gout / wierooc / ende merre
Was wileneer in vreimden doene
Ghefigureirt bi salomoene,
De welke hadde eenen throon,
Die utermaten was zo scoon.
Saelmon die coninc wel ghemint,
Al waest dat hi was een kint,
Nochtan haddem god ghegheven
Vroescepe boven al die leven.
Al waest ooc, zijt zeker das,
Dat onse here een kindekin was
Daer bi ne was, verstaet tbediet,
Zine vroescepe te minder niet,
Want hi zelve was algader
Die wijsheit van zinen vader.
| |
| |
Wij vinden van desen saelmoene,
Dat hi plach in hoghen doene
Te zittene up eenen throon
Entie throon, alst ict weet,
Was met finen goude ghebleet,
Ja, metten besten dat men vant,
Waer dat was in enich lant.
Zo scoon was hi in waren dinghen,
Dat alder wereld coninghen
Quamen om dien throon te ziene,
Die ghemaect was bi zulker engiene.
Enten coninc saelmon zij versochten
Om dien throon ende ghiften brochten,
Scone ende dierbare juweele,
Harde vele met groten riveele.
Maer ten hende ghevel daer na,
Dat de coninghinne van saba
Offerde den coninc salemoene
Ghiften van zo hoghen doene,
Dat gheene ghiften dien gheleken.
Van zulken hoordemen niet spreken,
Ende zulken ghiften, ic zeker bem,
Quamen noyt in Iherusalem;
Cristus, onse sceppre weert,
Mach wel zijn ghecompareert.
Bi saelmoene, dats waerheit,
Om zine over grote wijsheit.
Den throon mach gheliken wel
Bet cristus moeder dan yet el,
In welken throon, verstaet wel dat,
Cristus, des vaders vroesceip, zat.
Dese throon van sinte marie
Es ghemaect gheloves mie,
Van yvore, alst wesen zoude,
Ende vanden alre fijnsten goude,
Want het marien wel behore.
Wij vinden recht in desen yvore,
Dat het wit ende ooc zuver zij,
Ende daer zo es beteikent bi,
Bi rechter warachtichede,
Der magheden reine zuverhede,
Die lovelijc es ende pure.
Noch heift yvore een ander nature,
|
|
Auteursrecht onbekend